Τα κίνητρα, δέλεαρ στους εργαζομένους της Υγείας στην κρίση!

από την Ελευθεροτυπία 

Ο καλός εργαζόμενος είναι ο ευτυχισμένος εργαζόμενος, υποστηρίζει μια μάλλον αισιόδοξη άποψη. Στην Ελλάδα του Μνημονίου, όμως, και των οικονομικά εξαντλημένων δημόσιων νοσοκομείων κάτι τέτοιο ακούγεται τουλάχιστον αφελές. Ή μήπως όχι; Σύμφωνα με έρευνα του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» και του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Κέρκυρας, η χορήγηση κινήτρων οδηγεί σε καλύτερη απόδοση των εργαζομένων στην ψυχική υγεία. 

Το ενδιαφέρον στοιχείο που αναδεικνύει η έρευνα είναι πως αν και η χορήγηση χρηματικών αλλά και μη χρηματικών κινήτρων είναι σημαντική εν μέσω της κρίσης, ειδικά οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας έχουν την τάση να παρακινούνται περισσότερο από ενδογενείς παράγοντες. 

Σε μια ιδανική κατάσταση, ένα αριθμητικά επαρκές και ορθά κατανεμημένο υγειονομικό προσωπικό μπορεί να συμβάλει σημαντικά στη συνολική απόδοση του συστήματος, το οποίο οφείλει να προσφέρει αποδοτικές, βιώσιμες και υψηλής ποιότητας υπηρεσίες για να διατηρήσει υγιείς τους πολίτες. Η επιτυχία της αποστολής αυτής απειλείται τόσο από την απουσία σαφών πολιτικών για τη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού όσο και από την έλλειψη οικονομικών πόρων, που πλήττουν περισσότερο τον υγειονομικό τομέα. Οπως αναφέρεται και στη μελέτη, οι ελληνικές υγειονομικές αρχές αδυνατούν να παρακινήσουν τους εργαζομένους, κατάσταση που επιδεινώνεται από την αναποτελεσματική επικοινωνία και τη σύγχυση των καθηκόντων, λόγω της έλλειψης ξεκάθαρων εσωτερικών διαδικασιών λειτουργίας. Ειδικά στον τομέα της ψυχικής υγείας, η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην κακή οικονομική διαχείριση και τη συρρίκνωση του προϋπολογισμού. 

Το εντυπωσιακό στοιχείο που ανέδειξε η μελέτη είναι πως, μεταξύ των βασικών κινήτρων, η κατηγορία των «επιτευγμάτων» σκαρφάλωσε στην κορυφή της λίστας, με όλους τους εργαζομένους (ιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί υπάλληλοι και λοιποί επαγγελματίες) να θεωρούν σημαντικότερο το νόημα της εργασίας, την απόκτηση του σεβασμού και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Οι «ανταμοιβές», δηλαδή ο μισθός, το περιβάλλον εργασίας, η σύνταξη και η συστηματική απουσία, βρέθηκαν στη δεύτερη θέση των κινήτρων, ενώ ακολούθησαν η «συναδελφικότητα» (ομαδική εργασία, υπερηφάνεια από την εργασία, εκτίμηση, επίβλεψη και αμεροληψία) και οι «εργασιακές ιδιότητες» (εξουσία, στόχοι, δημιουργικότητα, σαφή καθήκοντα, έλεγχος εργασιών, αξιοποίηση δεξιοτήτων και λήψη αποφάσεων). Μάλιστα, η ανταμοιβή και ο μισθός ειδικότερα αναφέρθηκε ως σημαντικό κίνητρο μόνο για τους επαγγελματίες σε διευθυντικές θέσεις.