«Το AIDS παρουσιάζει αύξηση 1.000% στους χρήστες ναρκωτικών» υποστήριξε ο Ανδρέας Λοβέρδος στα εγκαίνια του Ευρωπαϊκού Γραφείου για τα μη μεταδιδόμενα νοσήματα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Οταν όμως κάνει κάποιος και μάλιστα ο υπουργός Υγείας μια τέτοια ανατριχιαστική διαπίστωση και ταυτόχρονα συρρικνώνει τις λιγοστές υπηρεσίες θεραπείας των εξαρτημένων μέσα κι έξω από τη φυλακή, τότε δυστυχώς τα σχόλια περιττεύουν. Κι όποιος πιστεύει ότι η μετάδοση γίνεται μόνο από μετανάστριες «μαύρες και βρόμικες» δεν έχει παρά να πάει μια βόλτα στα ξενοδοχεία του κέντρου, όπου πολλές αβοήθητες νεαρές εξαρτημένες Ελληνίδες παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε πατριώτες, ή να κάνει μια βόλτα στις ασφυκτικά γεμάτες με ασθενείς φυλακές.
Αφού όμως ο υπουργός δεν κατάφερε να συγχωνεύσει για παράδειγμα δύο παθολογικές κλινικές που λειτουργούν στον ίδιο όροφο του ίδιου νοσοκομείου αφού εκεί θίγονται διευθυντικές ιεραρχίες, αφού δεν κατάφερε μήνες τώρα να λύσει το σκάνδαλο του «χρυσωρυχείου» Ντυνάν με τους απλήρωτους εργαζομένους, αποφάσισε να ρίξει το «βάρος» στους φορείς απεξάρτησης.
«Τρομοκρατημένος» λοιπόν από τη ραγδαία αύξηση των μεταδιδόμενων ασθενειών, αποφάσισε να μειώσει στο 50% τα κονδύλια για τις ήδη υποβαθμισμένες δομές που ασχολούνται με τα εξαρτημένα και τα ψυχικά επιβαρημένα άτομα. Τους μειώνει στο μισό τη δυνατότητα λειτουργίας και επομένως θεραπείας και πρόληψης. Ανακοινώνει -και καλά κάνει- νέες μονάδες μεθαδόνης στα νοσοκομεία, χωρίς όμως να μετράει την αποτελεσματικότητα, τη δυνατότητα ελέγχου της παράλληλης χρήσης, την αποφυγή της διασποράς προβλημάτων στους χώρους του ΕΣΥ όταν ταυτόχρονα μειώνει πόρους και προσωπικό. Αμέσως μετά αποφασίζει να συγχωνεύσει τους βασικούς οργανισμούς θεραπείας και απεξάρτησης ΟΚΑΝΑ και ΚΕΘΕΑ σε έναν, γεγονός που θα επιφέρει αυτομάτως την πλήρη διάλυση και των δύο. Οσο για την απόφαση εφεδρείας ειδικά σε αυτούς τους οργανισμούς με τους χιλιάδες ασθενείς και τους ελάχιστους εκπαιδευμένους εργαζομένους, αυτή πλέον κινείται στα όρια μιας εγκληματικής αμέλειας.
Μπορεί να πουν κάποιοι ότι είναι πολυτέλεια να υπάρχουν 3-4 φορείς για όλους αυτούς τους «περιθωριακούς» ασθενείς, μπορεί άλλοι να πουν ότι έγινε όργιο κακοδιαχείρισης στον ΟΚΑΝΑ, ότι απ' έξω δημιουργήθηκαν πιάτσες, ότι πολλοί διορίστηκαν εκεί με μέσον, ότι οι δήμοι βόλεψαν στα κέντρα πρόληψης τη δική τους ανικανότητα. Ολα αυτά μπορεί και να ισχύουν, όμως αυτό δεν αποτελεί κανενός είδους δικαιολογία για να χειροτερέψουν όλα μαζί στο ίδιο τσουβάλι.
Ενας αναγκαστικός «γάμος» μπορεί να τινάξει στον αέρα τις προσπάθειες προσαρμογής του ΟΚΑΝΑ στις αυξανόμενες ανάγκες που γεννούν οι υποσχέσεις μείωσης της λίστας. Το ίδιο ισχύει και για το ΚΕΘΕΑ. Το αυτοδιοίκητο και απόλυτα ελεγχόμενο οικονομικά (σε ετήσια βάση) νομικό πλαίσιο λειτουργίας του ΚΕΘΕΑ βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε προσφορές, δωρεές και σε εθελοντικά μοντέλα που ακολουθούν τα μέλη του. Το να τεθεί επομένως το ΚΕΘΕΑ στον εκάστοτε κυβερνητικό-κρατικό έλεγχο θα πολλαπλασιάσει και τα κρατικά έξοδα. Τα στεγνά προγράμματα και τα προγράμματα με υποκατάστατα είναι εντελώς διαφορετικά μοντέλα θεραπείας που μπορεί να συνεργάζονται μόνο για το καλό των ασθενών τους και χωρίς άνωθεν εντολές και περιορισμούς στη δράση τους. Ηδη η απόλυτη χειραγώγηση του ΟΚΑΝΑ από την κάθε κυβέρνηση έφερε τρομακτικές δυσλειτουργίες στον οργανισμό.
Το νομοσχέδιο Καστανίδη που θα ψηφιστεί Θεού (αλλά και ΚΚΕ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ) θέλοντος, δίνει τις κατάλληλες κατευθύνσεις για όλες τις δομές της ψυχικής υγείας και της απεξάρτησης.
Για ποιο λόγο λοιπόν σπεύδει ο υπουργός να καταργήσει τα λιγοστά κονδύλια προς αυτούς τους οργανισμούς, γιατί θέλει να τους συγχωνεύσει τη στιγμή που στο ΚΕΘΕΑ δεν διορίζονται από τον ίδιο οι διοικήσεις τους, δεν αμείβονται τα Δ.Σ. και κυρίως δεν ταυτίζονται οι παρεμβάσεις τους; Για ποιο λόγο σπεύδει να καταργήσει το νομοσχέδιο πριν ακόμη ψηφιστεί; Ποια τρόικα άραγε το ζητάει αυτό; Ποιος θέλει να γίνει επιτέλους γενικός αρχηγός σε υποχρηματοδοτούμενους και συρρικνωμένους οργανισμούς που επιμένουν να θέλουν να προσφέρουν με βάσιμο τρόπο ελπίδα σε νέα παιδιά;
Ανάμεσα στα δικά τους προβλήματα και στα δικά τους αιτήματα είναι ευκαιρία να αποδείξουν εδώ όλοι οι εργαζόμενοι την αλληλεγγύη τους. Ο Ιατρικός Σύλλογος, η ΕΙΝΑΠ αλλά και η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να ζητήσουν τώρα άμεσα να μην περάσουν τα σχέδια του υπουργού για τους πολίτες που βιώνουν το περιθώριο, τη φυλάκιση σαν συνέπεια της εξάρτησης, τον στιγματισμό και την απελπισία έχοντας αρωγούς στις προσπάθειες μιας δεύτερης ευκαιρίας μόνο τους σκληρά εργαζομένους των φορέων που τους περιθάλπουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου