«Δικαιούται ο ψυχικά ασθενής
να θεραπευτεί με μεθόδους που δεν έρχονται σε σύγκρουση με τα δικαιώματά
του... Χρησιμοποιούνται απάνθρωπες μέθοδοι, όπως οι μηχανικές
καθηλώσεις ή και η πολυφαρμακία... Γίνονται ακούσιες νοσηλείες σε πολύ
υψηλά ποσοστά και η επαγγελματική επανένταξη είναι σχεδόν ανύπαρκτη».
Μ' αυτές τις διαπιστώσεις γραμμένες προ δεκαπενταετίας, που
παραμένουν επίκαιρες αφού «τίποτα δεν άλλαξε», ξεκίνησε την τοποθέτησή
του ο Χριστόφορος Παπαδάκης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας
Συλλόγων Οργανώσεων για την Ψυχική Υγεία (ΠΟΣΟΨΥ), μιλώντας, χθες, στην
ενότητα με τίτλο «Η Σκοπιά των Ασθενών», στο συνέδριο «Ψυχική Υγεία:
πολιτικές επιταγές και οικονομικές προκλήσεις σε περιόδους κρίσης».
«Αντιλαμβάνεστε ότι το “Ψυχαργώς” είναι της ψυχής μας το... αργός.
Χρειάζεται πολιτική πράξη με πυρήνα τα ανθρώπινα δικαιώματα», σημείωσε
στην κατάμεστη αίθουσα με επαγγελματίες του χώρου και εκπροσώπους της
πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Υγείας.
Λίγο νωρίτερα, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός,
αξιολογώντας το «Ψυχαργώς», είχε σταθεί στην «έμφυτη, σε ανάλογα
συστήματα, αντίσταση στην αλλαγή, αντίσταση που αφορούσε -και δυστυχώς
εξακολουθεί συχνά να αφορά- όχι μόνο μέρος της κοινότητας αλλά και μέρος
τόσο των πολιτικών ηγεσιών όσο και των επαγγελματιών της ψυχικής
υγείας».
Κοινή παραδοχή, η καθήλωση των ασθενών από τις αναχρονιστικές
μεθόδους του δεσίματος και του ψυχοφαρμάκου αλλά και του συστήματος που
βιώνει τις διαλυτικές επιπτώσεις των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στον
χώρο, με αποκορύφωμα τα διαδοχικά μνημόνια που έφεραν την αποδιάρθρωση
των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και του κράτους πρόνοιας.