10.31.2013

Κάλεσμα Π.Ο.Μ.Ε.Ε.Α. για τη Γενική Απεργία στις 6 Νοέμβρη



ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
στην  ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ
Π.ΟΜ.Ε.Ε.Α.
ΤΜΗΜΑ ΓΣΕΕ. Αναγνωρισμένη με την υπ’ αριθμό 2111/79 απόφαση Πρωτοδικείου Αθήνας
Χαλκοκονδύλη 13, 104 32  ΑΘΗΝΑ | ΤΗΛ. 210 5238148 | FAX: 210 5230819 | email:  pomeea@gmail.com  - pomeeablogspot.gr

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ  24ωρη  ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
6/ 11 / 2013

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων  καλεί όλους τους εργαζόμενους στην Ειδική Αγωγή να συμμετέχουν στην Γενική Απεργία που έχει προκηρύξει η ΓΣΕΕ  και ΑΔΕΔΥ για τις 6  Νοεμβρίου  2013.


Σημείο προσυγκέντρωσης :  11:00 στο Αρχαιολογικό Μουσείο


ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ
  • Ενάντια στην κατάργηση Θεμελιωδών Δημοκρατικών Θεσμών 
  • Ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές που πλήττουν τους τομείς της Υγείας – Πρόνοιας – Ψυχικής Υγείας – Ειδικής Αγωγής – Παιδείας
  • Ενάντια στην ασκούμενη οικονομική πολιτική
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ
  • Ακύρωση των πολιτικών λιτότητας και των αντεργατικών νόμων
  • Δημιουργία νέων σταθερών θέσεων εργασίας με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και επαναφορά βασικού μισθού στα επίπεδα του 2009
  • Εργασιακή ασφάλεια και άμεσα μέτρα ανακούφισης των ανέργων
  • Ενιαίο Θεσμικό πλαίσιο για όλα τα Ν.Π.Ι.Δ. στην Ειδική αγωγή
  • Πλήρη χρηματοδότηση για τη λειτουργία των φορέων  Ειδικής  Αγωγής απευθείας από τον Κρατικό  Προϋπολογισμό με αυστηρό κοινωνικό και οικονομικό έλεγχο από το Κράτος 
  • Μείωση της φορολογίας για τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους επαγγελματίες  τους μικρομεσαίους αγρότες, τους συνταξιούχους.
  • Μείωση τιμών και όχι μειώσεις μισθών και συντάξεων.
  • Όχι στα χαράτσια, κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας 
  • Όχι στο σκάνδαλο των ιδιωτικοποιήσεων, στην εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών  
  • Όχι στον κρατικό ολοκληρωτισμό, την εργοδοτική τρομοκρατία και τη φασιστική βία
ΠΡΟΝΟΙΑ – ΥΓΕΙΑ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ  ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ 

10.30.2013

Ψευδεπίγραφη αποασυλοποίηση

Οι αλλαγές στην ψυχική υγεία έχουν στόχο, σύμφωνα με τους εργαζόμενους στο «Δαφνί», να αποποιηθεί το κράτος την ευθύνη νοσηλείας και αποκατάστασης των ψυχικά ασθενών και να μετακυλίσει το κόστος της θεραπείας στους ασθενείς και τις οικογένειές τους.

Της Ντάνι Βέργου

Πεντάωρη στάση εργασίας πραγματοποιούν σήμερα από τις 11 το πρωί έως τις 3 το μεσημέρι -και συγκέντρωση στις 12 στο υπουργείο Υγείας- οι εργαζόμενοι στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής «Δαφνί» μετά από απόφαση της γενικής συνέλευσης.

«Η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ προχωρά ακάθεκτη στο κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων που έχουν απομείνει. Οι ισχυρισμοί της υφυπουργού ότι “προέχει το συμφέρον των ψυχικά πασχόντων”, ότι θα εξασφαλιστεί η “εξατομικευμένη θεραπεία, προσοχή και περίθαλψη”, ισοδυναμούν με πρόκληση και εμπαιγμό για τους ασθενείς και τις οικογένειές τους» επισημαίνει το ψήφισμα της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων του νοσοκομείου.

«Είναι προς το συμφέρον των ασθενών το 50-80% των πενιχρών συντάξεών τους να καταλήγει στις επιχειρηματικές δομές “αποασυλοποίησης”, δημόσιες και ιδιωτικές, να θησαυρίζουν οι κάθε λογής επιχειρηματίες που κερδοσκοπούν σε βάρος τους και να βρίσκονται στο έλεος των εκβιασμών τους ή να στοιβάζονται στα ράντσα των ψυχιατρικών κλινικών των νοσοκομείων;» αναρωτιούνται οι εργαζόμενοι.

Η ψευδεπίγραφη «ψυχιατρική αποασυλοποίηση» είναι μέρος των γενικότερων αντιδραστικών αλλαγών στον τομέα της υγείας, οι οποίες στοχεύουν, σύμφωνα με τους εργαζόμενους, στην αποποίηση εκ μέρους του κράτους της ευθύνης νοσηλείας και αποκατάστασης των ψυχικά ασθενών, στη μετακύλιση της ευθύνης και του κόστους της θεραπείας στους ασθενείς και τις οικογένειές τους, στη διεύρυνση του πεδίου της επιχειρηματικής δράσης σε αυτόν τον ευαίσθητο τομέα, να διοχετευτεί ζεστό χρήμα στις ΜΚΟ και άλλα «ευαγή» ιδρύματα που θα παρέχουν φτηνές, υποτυπώδεις υπηρεσίες υγείας και θα πετούν τους ασθενείς στον δρόμο όταν δεν θα εξασφαλίζεται η κερδοφόρα λειτουργία τους.

Δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες

Οι εργαζόμενοι διεκδικούν, μεταξύ άλλων, δημόσιες – δωρεάν υπηρεσίες ψυχικής υγείας, υψηλής ποιότητας, με σύγχρονες υποδομές στη βάση των κατακτήσεων της επιστήμης και της τεχνολογίας, με πλήρη διασύνδεση του Κέντρου Ψυχικής Υγείας ή του ξενώνα με τη δημόσια ψυχιατρική κλινική ή το νοσοκομείο, δημόσιο δίκτυο ξενώνων, οικοτροφείων και διαμερισμάτων αυτόνομης ή ημιαυτόνομης διαβίωσης, κλειστής ή ανοιχτής περίθαλψης εκεί που χρειάζεται, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλες τις ειδικότητες, με σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, για την κάλυψη των διευρυμένων αναγκών στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας, να αφεθούν ανέγγιχτες οι συντάξεις των ασθενών, να πληρωθούν όλα τα δεδουλευμένα.

πηγή: http://www.efsyn.gr

10.29.2013

Σχετικά με την 31η Γενική Απεργία της ΓΣΕΕ…


Της Ελένης Μήτσου

αναδημοσίευση από www.xekinima.org

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ περίμενε υπομονετικά να κλείσουν οι πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις των καθηγητών και των εργαζομένων στο ΙΚΑ, στον ΟΑΕΔ και στους οργανισμούς κοινωνικής πολιτικής... για να καλέσει μία 24ωρη γενική απεργία.

Ο μόνος κλάδος που συνεχίζει να απεργεί είναι οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων, οι οποίοι, τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, μπαίνουν στην 7η βδομάδα απεργίας! Ωστόσο πρόκειται για έναν κλάδο αριθμητικά μικρό, που δεν έχει δυστυχώς τη δυνατότητα να ανατρέψει τα αρνητικά δεδομένα που υπάρχουν στο υπόλοιπο εργατικό κίνημα αυτή την περίοδο.

Για την ηγεσία της ΓΣΕΕ πάντως, αυτές είναι ιδανικές συνθήκες για την 31η  ριπή στον αέρα – την 31η μεμονωμένη και χωρίς σχέδιο γενική απεργία, απ' τις αρχές του 2010 την ημέρα που μπήκαμε στο μηχανισμό «στήριξης» της Τρόικας και στα Μνημόνια.

Αν η ηγεσία της ΓΣΕΕ καλούσε γενική απεργία την περίοδο που ΟΛΜΕ, ΠΟΣΕ-ΙΚΑ, ΠΟΥ-ΟΑΕΔ και άλλοι κλάδοι πίεζαν για να γενικευτούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις η γενική απεργία θα ήταν πράγματι πετυχημένη και θα μπορούσε να λειτουργήσει  σαν μοχλός για να αναθαρρέψει το εργατικό κίνημα και να στριμώξει τους κυβερνώντες.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και οι λοιποί κυβερνητικοί συνδικαλιστές όμως παίρνουν πολύ σοβαρά το ρόλο τους και δεν παίζουν με τις πιθανότητες. Εκτελούν πιστά τις εντολές που έχουν απ' τα αφεντικά τους στα κομματικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που συνειδητά επιδιώκουν την ισοπέδωση του εργατικού κινήματος. Εκτελούν πιστά το ρόλο που τους έχουν αναθέσει: να λειτουργούν σαν δούρειος ίππος μέσα στο εργατικό κίνημα!

Μια ακόμα απεργία χωρίς ιδιαίτερη συμμετοχή λειτουργεί ταυτόχρονα σαν άλλοθι για τις ίδιες συνδικαλιστικές ηγεσίες που, σαμποτάρουν και ξεπουλούν τους αγώνες, καθώς όταν έρθουν αντιμέτωπες με κριτική επαναλαμβάνουν συνεχώς: «Εμείς καλούμε απεργίες. Ο κόσμος δεν συμμετέχει». Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση βρίσκει ευκαιρία να δώσει τη δική της «ερμηνεία» για την χαμηλή συμμετοχή λέγοντας πως οι εργαζόμενοι κατανοούν την αναγκαιότητα των μέτρων που λαμβάνονται.

Κυβερνητικοί συνδικαλιστές και κυβέρνηση έχουν τις δικές τους σκοπιμότητες για να προτείνουν μια γενική απεργία όχι τον Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη, αλλά τον Νοέμβρη όταν η αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων «σέρνεται στα πατώματα». Το ΠΑΜΕ όμως;

Το ΠΑΜΕ αφού υπέσκαψε όλες τις κινητοποιήσεις των ομοσπονδιών του Δημοσίου το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη* με μόνη εξαίρεση αυτή των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ,  ανέδειξε τη γενική απεργία την 6ης Νοέμβρη σε μητέρα όλων των μαχών.

Και μετά την 6η Νοέμβρη τι; Πως συνεχίζεται η μάχη; Το ΠΑΜΕ δεν έχει καμία πρόταση για συνέχιση, κανένα σχέδιο αγώνα μέσα στο οποίο να εντάσσει τη γενική απεργία του Νοέμβρη. Έτσι τελικά καταφέρνει και αυτό να στηρίζει τη λογική των γενικών απεργιών-ντουφεκιών στον αέρα.

Η αναγκαιότητα για τη δημιουργία ενός πλατιού δικτύου μαχητικών ομοσπονδιών και σωματείων που να αναλάβουν το σχεδιασμό και την υλοποίηση των αγώνων της επόμενης περιόδου από τα κάτω, προσπερνώντας τις ηγεσίες των Συνομοσπονδιών, είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ.

Ένα πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είχε γίνει με την πρωτοβουλία της ΟΛΜΕ την περίοδο που ήταν μπροστά στους αγώνες. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί.

Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι πρέπει να αδράττουν κάθε ευκαιρία που τους δίνεται για να δείξουν την αντίθεσή τους με την κυβερνητική πολιτική και τα μνημόνια και να μη δίνουν κανένα άλλοθι στους νεκροθάφτες του εργατικού κινήματος, για να βαθαίνουν το λάκκο που του σκάβουν. Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, είναι σημαντική η συμμετοχή καθενός από εμάς στην απεργία της 6ης Νοέμβρη. 

10.24.2013

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ (ΚΑΙ «ΑΡΑ» ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ»)!

 Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

«Όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της», έλεγε την περασμένη βδομάδα σε συνέντευξή του στο «Spiegel», ο Τζορτζ Σόρος. «Όχι», απαντά η κυβέρνηση, το χρέος είναι «βιώσιμο» και θα το πληρώσουμε. Μόνο να: Δώστε μας μια επιμήκυνση μέχρι το… 2064!
Αφού λοιπόν ήδη μας το ξεφούρνισαν πόσο μακριά πάει αυτό το παραμύθι, ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση: Υποτίθεται πως όσα φρικτά βιώνει ο ελληνικός λαός τα βιώνει για να μειωθεί το χρέος. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το εξής:
Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ. Αλλά το 2014 (σύμφωνα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού) μετά από τέσσερα χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από δύο μνημόνια, μετά από διαρκείς εφαρμοστικούς, από μεσοπρόθεσμα και από μακροπρόθεσμα μέτρα λεηλασίας, μετά από χαράτσια, φοροληστείες και «κουρέματα», το χρέος αναμένεται να έχει εκτιναχτεί στο 177,5% του ΑΕΠ!
Δηλαδή θα είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!

Μετά από 4 χρόνια μνημονίων το χρέος το 2014 θα βρίσκεται στο 177,5% του ΑΕΠ (προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2014)

Αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τον σταματήσουν τα μνημόνια. Τα μνημόνια και οι τρόικες δεν μειώνουν το χρέος. Ποτέ δεν είχαν τέτοιο στόχο. Τα μνημόνια και οι τρόικες «ταΐζουν» το χρέος.
Οι κυβερνώντες λένε ότι παίρνουν δάνεια (και συνάπτουν μνημόνια) γιατί η χώρα έχει χρέη. Ψέμα! Ισχύει το αντίστροφο: Οι χώρες (όχι μόνο η Ελλάδα) δεν παίρνουν δάνεια επειδή έχουν χρέη, έχουν χρέη επειδή παίρνουν δάνεια! Και τα μεν δάνεια τα ξεκοκκαλίζουν οι πλουτοκράτες. Τα δε - όλο και αυξανόμενα - χρέη των δανείων τα φορτώνονται οι λαοί.
Αυτή δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 – 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων! 

Χαρακτηριστικό επίσης το παράδειγμα που έρχεται από τη δεκαετία του '80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δισ. δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία, δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από εκείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!
Κάπως έτσι, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται - όπως περιέγραφε ο Λένιν - ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».

Όπως προκύπτει από την προχτεσινή έκθεση της Eurostat, η πολιτική της «μείωσης των χρέους» έχει οδηγήσει σε αύξηση του χρέους σε όλα (ανεξαιρέτως!) τα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης
Η πολιτική της λιτότητας, με μνημόνια και τρόικες ή χωρίς, αξιοποιεί το χρέος ως πρόσχημα για νέες μειώσεις μισθών, για νέες μειώσεις συντάξεων, για νέες αυξήσεις φόρων, για γενικό ξεπούλημα, για κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων. Συνεχίζοντας (με ή χωρίς μνημόνια) την ίδια πολιτική, την πολιτική του μνημονίου, δεν μειώνουν το χρέος. Το διογκώνουν! Το πολλαπλασιάζουν!
Τα παραπάνω δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου «λάθους». Και σίγουρα στην περίπτωση της Ελλάδας δεν έχει γίνει κανένα «λάθος»…

Τα χρέη και τα ελλείμματα (ή τα πλεονάσματα) είναι μέρος του δημόσιου πλούτου που παράγεται από τον ιδρώτα των πολλών. Είναι κι αυτά, δηλαδή, κομμάτια του συνολικού δημόσιου πλούτου που κάποιοι λίγοι κηφήνες τον υπεξαιρούν διαχρονικά. Τα δάνεια που προκαλούν τα χρέη δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) σε μισθούς και συντάξεις εργαζομένων, όπως με θρασύτητα ισχυρίζονται οι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Επιστρέφουν σχεδόν στο σύνολό τους σε δανειστές και τοκογλύφους! Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στην Υγεία και την Παιδεία. Πάνε στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές, στους κεφαλαιοκράτες που τα απομυζούν για να χρηματοδοτούν τις μπίζνες και τις ανακεφαλαιώσεις τους. Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στο ανύπαρκτο κράτος Πρόνοιας. Πάνε για να καλύπτονται οι τρύπες από τις φοροαπαλλαγές, τις φοροελαφρύνσεις, τα «πακέτα» ενισχύσεων, τις επιχορηγήσεις προς την ολιγαρχία. Πάνε για το μεγάλο φαγοπότι που άλλοτε λέγεται Ολυμπιάδα, άλλοτε λέγεται υποβρύχια που γέρνουν και  μονίμως λέγεται ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί.
Εν ολίγοις: Ο δανεισμός και η υπερχρέωση αποτελεί τη (συνήθη στον καπιταλισμό) τακτική της ολιγαρχίας, μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για τη δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.
Εκεί πηγαίνουν τα δάνεια. Από εκεί προέρχονται τα χρέη. Αυτά πληρώνει ο ελληνικός λαός. Και τα πληρώνει αέναα.

Απόδειξη:
1)    Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δισ. ευρώ!
2)    Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Άθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!
Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες, που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013 (σελίδα 133)
Από τη μια μεριά, λοιπόν, το κράτος και οι κυβερνήσεις δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η δράση των κεφαλαιοκρατών. Από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!

Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:
Ο ελληνικός λαός που για να καταστήσει «βιώσιμο το χρέος» - ένα χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν» -πλήρωσε μόνο την τελευταία 20ετία σε τόκους κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ, τώρα, πάλι στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα. Και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε - το 2020 - θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα, τα οποία (αν το σενάριο του κ.Στουρνάρα για 50ετές ομόλογο «ευωδοθεί») θα τα πληρώνει μέχρι το 2064. Που τότε θα του πουν ότι χρωστάει κι άλλα τόσα κοκ!

Επομένως, από τα προηγούμενα, αν απορρέει κάτι ως χρέος του λαού, είναι τούτο:
Το ευγενέστερο των «χρεών» του λαού, συνώνυμο της ίδιας του της ύπαρξης, είναι να οργανωθεί, να αντισταθεί και να διαγράψει το χρέος που όχι μόνο το έχει πληρώσει διπλό και τρίδιπλο, αλλά του λένε ότι θα το πληρώνουν και τα παιδιά του και τα εγγόνια του, κι αυτό, το πληρωμένο χρέος, ποτέ δεν θα τελειώνει!
Αν κάτι απορρέει ως πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη φρίκη δεν θα έρθει ούτε με την «επιμήκυνση» του χρέους, ούτε με τα «κουρέματα», ούτε με λογιστικούς προσδιορισμούς για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο είναι το «κακό» χρέος, ποιο είναι «επονείδιστο» χρέος και ποιο όχι. Το χρέος είναι όλο επονείδιστο και κυρίως είναι όλο ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ. Από ένα λαό που δεν είχε καμία οφειλή, αλλά το πλήρωσε!
Εναπόκειται, τελικά, στον ίδιο τον λαό να επιβάλλει εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα καταστήσουν το πληρωμένο χρέος και διαγραμμένο.

Υστερόγραφο:
Αν η δική μας προσέγγιση είναι «δογματική», τότε παραπέμπουμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από άρθρο της (καθόλου δογματικής) «Καθημερινής» της περασμένης Κυριακής:
«Δύο διάσημοι οικονομολόγοι που ασχολούνται ειδικά με την κρίση της Ευρωζώνης, ο Βέλγος καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου (LSE), κ. Paul De Grauwe, και η Κινέζα καθηγήτρια στο Κολλέγιο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, κ. Yuemei Ji, σε κοινή εργασία τους, μελετούν τα δεδομένα και καταλήγουν στην εξής απάντηση: Κληρονομιά της λιτότητας θα είναι τα μη βιώσιμα χρέη (…). Μεταξύ των περιπτώσεων που επικαλούνται για να στηρίξουν το συμπέρασμά τους είναι η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και βεβαίως (όπως θα έχετε καταλάβει...) η χώρα μας. Αν υποθέσουμε -γράφουν- ότι η Ελλάδα θα πληρώνει επιτόκια όχι μεγαλύτερα από τον ρυθμό της ετήσιας οικονομικής μεγέθυνσής της, για να μειωθεί το χρέος της στο 90% του ΑΕΠ θα απαιτηθούν 22 έως 50 χρόνια, ανάλογα με το ύψος των ετήσιων πρωτογενών πλεονασμάτων. Θα απαιτηθούν 50 χρόνια αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι 2% ετησίως, 30 χρόνια αν είναι 3% και 22 χρόνια αν είναι 4%. Όπερ σημαίνει, επιβολή πολύ βαριάς λιτότητας επί 22 χρόνια ή βαριάς επί 30 χρόνια ή λιγότερο βαριάς (αλλά, πάντως, λιτότητας…) επί μισό αιώνα, για 50 χρόνια (…)».

 

Τα 168 ΝΠΙΔ – «πηγές» των 4.000 απολύσεων του Δεκεμβρίου

αναδημοσίευση σχολίου από http://prolipsiworkers.blogspot.gr
Σημειώνουμε καταρχάς πως το δημοσίευμα του aftodioikisi.gr αφορά στις 4.000 απολύσεις χωρίς "ενδιάμεσα στάδια". Για να μην ξεχνιόμαστε, σε άλλο πρόσφατο δημοσίευμα (18/10/2013) αναφέρεται πως, στην αναζήτηση των επιπλέον 12.500 "διαθεσιμοτήτων" ως το τέλος του 2013, "ξεσκόνισμα θα υπάρξει σε πλήθος ΝΠΙΔ που εξακολουθούν να λειτουργούν, κάποια ακόμη και χωρίς αντικείμενο" --> ΕΔΩ

Η γνωστή λίστα "άντλησης" απολύσεων, λοιπόν, στο πλαίσιο πλήρους διάλυσης κάθε έννοιας δημόσιας υπηρεσίας, ξανά στην επικαιρότητα και ελαφρώς εμπλουτισμένη, εν όψει των "ξεσκονισμάτων" ως το τέλος του 2013 --> ΕΔΩ

Στο νο. 149 το ΕΠΙΨΥ
Στο νο. 151 το ΚΕΕΛΠΝΟ
Στο νο. 152 το ΚΕΘΕΑ
Στο νο. 153 ο ΟΚΑΝΑ

Οι σχετικές "διαρροές", όπως θα διαβάσετε στο δημοσίευμα του aftodioikisi.gr, γίνονται στο γνωστό ύφος: "Όσο περισσότεροι 'ξεσκονιστούν' απ' τον ένα φορέα ή κλάδο, τόσο λιγότεροι απ' τον άλλο..." Γιατί το πρόβλημα με τα "ξεσκονίσματα" αυτά είναι ότι "σκοντάφτουν" στους ανθρώπους - κι έτσι κρίνεται σωστό να γίνονται όλες οι δυνατές προσπάθειες αυτο-μετατροπής των ανθρώπων σε λεκέδες των εαυτών τους...

10.23.2013

Η Ζ. ΜΑΚΡΗ ΑΠΕΦΥΓΕ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ

ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΕΧΗ ΦΟΡΑ, Η Ζ. ΜΑΚΡΗ ΑΠΕΦΥΓΕ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ



Για δεύτερη φορά, σήμερα, η υφυπουργός Υγείας Ζ. Μακρή αθέτησε την υπόσχεσή της να συναντήσει την Επιτροπή ενάντια στην παρακράτηση των συντάξεων – παρόλο που η συνάντηση είχε κλειστεί από το ίδιο το γραφείο της.


Ακούστηκαν, ως δικαιολογία, οι «κοινοβουλευτικές της υποχρεώσεις» που είχαν προκύψει, αλλά αυτό που διαφαινόταν, μετά την αρχική, «τελετουργική» και «θεαματική» υποδοχή «των ψυχικά πασχόντων από την υφυπουργό», ήταν μια στάση ξεφορτώματος του ζητήματος και εναπόθεσής του στις ατέρμονες και αδιέξοδες συζητήσεις των κατώτερων κλιμακίων που δεν μπορούν ποτέ να δεσμευτούν και ν΄ αποφασίσουν για τίποτα, με την όλη υπόθεση να καταλήγει σ΄ ένα «θα δούμε», «θα σας πούμε», «θα ενημερώσουμε την υφυπουργό» κλπ, κλπ.


Ως κανονική «ξεπέτα» χαρακτήρισαν την στάση της οι εκπρόσωποι των φορέων που είχαν προσέλθει για τη συνάντηση.


Η στάση της υφυπουργού επιβεβαίωσε την εκτίμηση, ήδη από την προηγούμενη φορά, όταν γινόταν αναφορά στον «”διάλογο” που ξεκίνησε», ότι επρόκειτο για ένα «διάλογο σε εισαγωγικά».


Αυτή τη φορά, οι φορείς που αντιπροσωπεύθηκαν στην συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο και στην Επιτροπή, ήταν πολύ περισσότεροι : ΕΣΑΜΕΑ, ΠΟΣΟΨΥ, ΣΟΨΥ Βύρωνα, ΣΟΨΥ Κορυδαλλού, ΣΟΨΥ Β. Προαστίων, ΚΙΝΑΨΥ, Σωματείο Αυτοεκπροσώπηση, Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων και, φυσικά, η Πρωτοβουλία ενάντια την παρακράτηση των συντάξεων.


Το γραφείο της υφυπουργού, όπως και την προηγούμενη φορά, παρέπεμψε την Επιτροπή στην Διευθύντρια Ψυχικής Υγείας κ. Κουλούρη.


Η Επιτροπή αρνήθηκε να μπει σε μακροσκελή συζήτηση με την Δ/νση Ψυχικής Υγείας καθώς το κρίσιμο σημείο, που έμενε εκκρεμές, ήταν και είναι η δέσμευση της υφυπουργού για την ακύρωση της παρακράτησης με εισαγωγή στη Βουλή σχετικής νομοθετικής ρύθμισης.


Παρέδωσε στην κ. Κουλούρη την πρόταση που της είχε ζητηθεί την προηγούμενη φορά, αφενός σχετικά με την ακύρωση της παρακράτησης και, αφετέρου, την ταυτόχρονη υπόδειξη τρόπων υποστήριξης των ψυχικά πασχόντων/φιλοξενουμένων στις στεγαστικές δομές στην ασφαλή διαχείριση των εισοδημάτων τους και των περιουσιακών τους στοιχείων, καθώς και για την εγκαθίδρυση τρόπων αξιόπιστου ελέγχου (εσωτερικού και εξωτερικού) των διαδικασιών που πρέπει να τηρούνται.


Η Επιτροπή αποχώρησε με την υπόσχεση ότι η συνάντηση με την κ. Μακρή θα γίνει την ερχόμενη εβδομάδα, ενώ, στο μεταξύ, θα έχει, υποτίθεται, μελετηθεί και η πρόταση που υποβλήθηκε.


Η απόφαση όλων ήταν για την οργάνωση μιας δυναμικής διεκδίκησης για την ακύρωση της παρακράτησης. Σύντομα θα υπάρξει σχετική ανακοίνωση επ΄ αυτού.


(Στο κείμενο των προτάσεων σημαντική ήταν η συμβολή των κκ Ε. Φυτράκη και Μ. Μητροσύλλη).



22/10/2013


Ακουλουθεί  η πρόταση, προς την Υφυπουργό Υγείας, των συλλογικοτήτων που συμμετέχουν στην σχετική πρωτοβουλία   για νομοθετική ακύρωση της παρακράτησης των συντάξεων...




ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ κ. Ζ. ΜΑΚΡΗ



ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ

ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΝΤΑΙ
ΣΕ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ


1. Η παρακράτηση των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων που φιλοξενούνται σε στεγαστικές δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, όπως αυτή προβλέπεται από την παρ. 9 του άρθρου 66 του νόμου 3984 του 2011, η οποία προστέθηκε στην παρ. 8 του άρθρου 13 του ν. 2716/99, (όπως αντίστοιχα και των περιθαλπόμενων σε δομές κλειστής περίθαλψης, σύμφωνα με την παρ. 8 του άρθρου 66 του ν. 3984/11), αντιβαίνει και καταστρατηγεί θεμελιώδη, από διεθνείς οργανισμούς και το Σύνταγμα αναγνωρισμένα, ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα των ψυχικά πασχόντων, καθώς και τους ίδιους τους στόχους της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, που έγκεινται ακριβώς στην απόκτηση των ικανοτήτων για την πλήρη άσκηση των «δικαιωμάτων του πολίτη», ενός πλήρως ισότιμου και χωρίς διακρίσεις πολίτη, και στην θεσμική και κοινωνική στήριξη στην άσκηση αυτή.


Στη θέση αυτή συντείνει και η πρόσφατη Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία (ν. 4074/2012). Αντίθετα, η αφαίρεση μέρους της περιουσίας (σύνταξης), ακριβώς λόγω της αναπηρίας, ή σοβαρού προβλήματος ψυχικής υγείας, συνιστά απαγορευμένη από τη Σύμβαση διάκριση εις βάρος των ατόμων με αναπηρία ή σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας (αρ. 12 § 5 της Σύμβασης).


Η μεταχείριση των ψυχικά πασχόντων, μέσα από μια διαχρονική συνέργια κοινωνικών προκαταλήψεων και της παραδοσιακής ιδρυματικής ψυχιατρικής, ήταν συνυφασμένη με κάθε είδους διακρίσεις, αποκλεισμούς, την διαρκή καταστρατήγηση και ακύρωση των δικαιωμάτων τους, την υποβάθμιση έως και πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασής τους. Ο σφετερισμός των εισοδημάτων και των περιουσιακών τους στοιχείων ήταν μέρος (ενίοτε το κυρίαρχο) αυτής της ακύρωσης και απαξίωσης.


Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση, στο βαθμό που δεν διαιωνίζεται ως λόγια κενά περιεχομένου, δεν συνέλαβε και δεν οραματίστηκε ποτέ τους σκοπούς και τις μεθόδους της ως απλή αλλαγή της μορφής και του τρόπου διαχείρισης της «μειονεκτικής θέσης», του κοινωνικού αποκλεισμού και του εξοστρακισμού των ψυχικά πασχόντων, αλλά το αντίθετο : ως διαδικασία, την κεντρική θέση στην οποία έχει το ψυχικά πάσχων υποκείμενο και της οποίας οι θεραπευτικές/ αποκαταστασιακές μέθοδοι είναι αποτελεσματικές στο βαθμό που έχουν την ευκαιρία να βρεθούν σε μια δομική συνάρθρωση με κοινωνικές πολιτικές, αλλά και με δημόσιους θεσμούς που στηρίζουν ενεργά το υποκείμενο στην ανάκτηση και στην πλήρη άσκηση των δικαιωμάτων του, συμπεριλαμβανομένων αυτών που έχουν να κάνουν με τα εισοδήματα και τα περιουσιακά του στοιχεία.


Στη διαχείριση των περιουσιακών τους στοιχείων, τα άτομα με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας/ένοικοι των Μονάδων Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης, δικαιούνται κατάλληλης υποστήριξης (αρ. 12 § 3 της Σύμβασης). Οφείλει, συνεπώς, το κράτος αφενός να προστατεύει τους χρήστες/λήπτες των υπηρεσιών από την όποια εκμετάλλευση και αφετέρου να τους παρέχει υποστήριξη ώστε οι ίδιοι ν΄ αποφασίζουν για την περιουσία τους.


Η μέχρι τώρα εμπειρία της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης έχει δείξει ότι τα εισοδήματα των φιλοξενουμένων στις στεγαστικές δομές και ο (υποβοηθούμενος, σε άλλοτε άλλο βαθμό) έλεγχος των ίδιων των χρηστών επ΄ αυτών, έχουν παίξει κεντρικό ρόλο στη δυνατότητά τους όχι απλώς να καλύπτουν βασικές τους ανάγκες πέρα αυτών (των όλο και λιγότερων) που καλύπτει η δομή, αλλά και να αξιοποιούν τις δυνατότητες για κοινωνική ένταξη/ενσωμάτωση.


Η απάντηση στον όποιο, όποτε και απ΄ οπουδήποτε σφετερισμό των εισοδημάτων των ψυχικά πασχόντων δεν είναι η κατάσχεσή τους από το κράτος. Αυτό το μέτρο, ακόμα και αν ληφθούν τοις μετρητοίς οι ισχυρισμοί ότι γίνεται για να αποτρέψει τους όποιους σφετερισμούς των εισοδημάτων των ασθενών, αποτελεί, καθεαυτό, την πιο εκτεταμένη και χειρότερη μορφή σφετερισμού, μια παλαιοϊδρυματικού τύπου ισοπεδωτική απάντηση που, αντίθετα με ό,τι ισχυρίζεται, δεν έχει σκοπό την βελτίωση της παροχής φροντίδας, αλλά καθαρά εισπρακτικούς στόχους, στα πλαίσια της περικοπής των δημόσιων δαπανών, στη θέση των οποίων τίθενται τα γλίσχρα εισοδήματα των φιλοξενουμένων. Επ΄ αυτού, το άρθρο 2 της υπουργικής εγκυκλίου Υ5α/Γ.Π.οικ.26159 (Καθορισμός συμμετοχής στη δαπάνη περίθαλψης κλπ, της 14 Μαρτίου 2012) είναι σαφές : «…εξασφάλιση της βιωσιμότητας ….των Μονάδων...με ταυτόχρονη μείωση της κρατικής επιχορήγησης…».


Είναι το μέτρο καθεαυτό που αναπαράγει επί τα χείρω την απαξίωση του ψυχικά πάσχοντος ως ισότιμου πολίτη και ανθρώπου, ως «υποκειμένου ευθύνης». Γιατί, πέρα από τον εξοντωτικό χαρακτήρα των ποσοστών παρακράτησης που προβλέπονται, ακόμα και μια μικρότερη παρακράτηση δεν θα αλλάζει την ουσία του μέτρου. Ενός μέτρου που συνιστά, χωρίς άμεσα να το διακηρύσσει, ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών αφού, για να παραμείνει κανείς στην στεγαστική δομή, πρέπει να πληρώσει με ποσοστό της σύνταξής του.


Επ΄ αυτού να ληφθεί υπόψιν ότι τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας, που παίρνουν σύνταξη, έχουν ήδη συμβάλλει στο σχηματισμού του αναγκαίου κεφαλαίου, μέσω των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ συμμετέχουν μέσω του ειδικού ενοποιημένου κλειστού νοσηλίου στην χρηματοδότηση των υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης που λαμβάνουν.


Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι η κλιμακωτή παρακράτηση των συντάξεων γίνεται για παροχή των ίδιων ακριβώς υπηρεσιών ψυχικής υγείας στις στεγαστικές δομές που φιλοξενούνται, συνιστά φόρο, χωρίς όμως να ονομάζεται έτσι, και επιβάλλεται κατά παράβαση της Σύμβασης (αρ. 12) μόνο σε άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας και αναπηρία.


Επιπλέον, η σύνταξη προστατεύεται ως περιουσιακό δικαίωμα από το αρ. 1 του 1ου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Η παρακράτησή της συνιστά αυθαίρετη αφαίρεση περιουσιακού στοιχείου, δηλαδή, προσβολή ανθρώπινου δικαιώματος και δικαιολογεί προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Υπογραμμίζουμε, τέλος, ιδιαίτερα τις πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των φιλοξενουμένων στις στεγαστικές δομές (που ήδη αντιδρούν με πανικό όταν ενημερώνονται για την επικείμενη παρακράτηση) και τους σοβαρούς κινδύνους διάλυσης των δομών, αφενός, από την (άμεση ή έμμεση) πίεση των ενοίκων ν΄ αποδεχτούν την παρακράτηση προκειμένου να παραμείνουν σ΄ αυτές και, αφετέρου, από τις συνέπειες της αποστράγγισης των εισοδημάτων τους.


Για όλους αυτούς τους λόγους, προτείνουμε την άμεση κατάργηση της παρακράτησης των συντάξεων, με την ακύρωση των σχετικών διατάξεων (που περιλαμβάνονται στον ν. 3984/11 και των αντίστοιχων εφαρμοστικών υπουργικών αποφάσεων) με νομοθετική ρύθμιση στη Βουλή.



2. Παράλληλα, για λόγους ουσιαστικούς, αλλά με έμπρακτο τρόπο και όχι απλώς ως διαρκής αναπαραγωγή της φιλολογίας περί «διασφάλισης των εισοδημάτων ψυχικά ασθενών» και την προσχηματική της χρησιμοποίηση ως δικαιολογίας για αλλότριους σκοπούς, θα πρέπει να ληφθούν και να εφαρμοστούν συγκεκριμένα μέτρα για την διασφάλιση των εισοδημάτων όποιων εξ΄ αυτών δυσκολεύονται να ασκούν πλήρη και ολοκληρωμένη διαχείριση σε αυτά. Μέτρα στην κατεύθυνση της διασφάλισης των όρων ώστε οι δικαιούχοι και οι κάτοχοι των εισοδημάτων και των όποιων περιουσιακών στοιχείων, να κατέχουν πράγματι και να διαχειρίζονται (με την βοήθεια της θεραπευτικής ομάδας, του προσώπου αναφοράς κοκ) για τις δικές τους ανάγκες τα προσωπικά τους εισοδήματα. Σε κατεύθυνση, δηλαδή, διαμετρικά αντίθετη από την όποια «κουλτούρα» και πρακτική παρακράτησης, αμέλειας και/ή αδιαφορίας για τους (απ΄ οποιαδήποτε πλευρά) σφετερισμούς, να ενδυναμωθούν οι διαδικασίες και οι θεσμοί που διασφαλίζουν την κατοχή των εισοδημάτων και την αξιόπιστη χρήση τους από το άτομο. Αναφερόμαστε, εν προκειμένω, αποκλειστικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού αναφορικά με τους φιλοξενούμενους τις στεγαστικές δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, αν και το ζήτημα είναι ευρύτερο.


α. Ουσιαστική (και όχι τυπική και διεκπεραιωτικού τύπου ) εφαρμογή του νόμου για την Δικαστική Συμπαράσταση του 1996, για όσους κρίνεται από την θεραπευτική ομάδα ότι υπάρχει πράγματι ανάγκη για δικαστικό συμπαραστάτη (Ν. 2447/1996, ΦΕΚ 278/Α΄).


β. Εγκαθίδρυση μηχανισμών ελέγχου για το αν οι δικαστικοί συμπαραστάτες ασκούν όπως πρέπει τις υποχρεώσεις τους προς το συμπαραστατούμενο μέλος, σε συνεργασία με την θεραπευτική ομάδα, με δυνατότητα να εγκαλούνται αρμοδίως όταν δεν τα ασκούν, ή και να αντικαθίσταται με ταχείες διαδικασίες (Προεδρικό Διάταγμα υπ΄ αριθ. 250/1999, ΦΕΚ Α΄/206/7.10.1999 : Τρόπος άσκησης από τους ειδικούς επιστήμονες του άρθρου 54 Ν. 2447/1996, των αρμοδιοτήτων κοινωνικής υπηρεσίας που τους ανατίθενται στα πλαίσια της λειτουργίας της δικαστικής συμπαράστασης).


γ. Δημιουργία και ενεργοποίηση δημόσιων θεσμικών οργάνων που είχαν προβλεφθεί με το νόμο για την Δικαστική Συμπαράσταση του 1996, αλλά ποτέ δεν δημιουργήθηκαν, για ανάληψη του ρόλου του δικαστικού συμπαραστάτη για όποιους υπάρχει μεν η σχετική ανάγκη, αλλά δεν έχουν κανένα οικογενειακό μέλος, είτε κυριολεκτικά, είτε που να είναι κατάλληλο να αναλάβει τον ρόλο αυτό. Είναι σημαντικό, εδώ, να τονιστεί η ανάγκη δημόσιων θεσμικών οργάνων που να λογοδοτούν αξιόπιστα και όχι οποιουδήποτε είδους ιδιωτικών φορέων, που ήδη κάνουν κινήσεις και καιροφυλακτούν ν΄ αναλάβουν αυτοί, εκτός παντός ουσιαστικού ελέγχου, ως διάδοχοι του σφετερισμού των εισοδημάτων των ψυχικά πασχόντων.


δ. Εγκαθίδρυση αξιόπιστων μηχανισμών ελέγχου της υποστηρικτικής διαχείρισης των ατομικών εισοδημάτων, αλλά και των τρόπων φύλαξης, των φιλοξενούμενων στις στεγαστικές δομές, μέσω του ταμείου της εκάστοτε δομής. Εν μέσω της πανσπερμίας των τρόπων που γίνεται αυτή η υποστηρικτική διαχείριση, θα πρέπει να εγκαθιδρυθεί ένα ενιαίο σύστημα που θα προβλέπει μιαν επιτροπή στο επίπεδο της θεραπευτικής ομάδας της δομής, τριμελή (με το ένα μέλος, στο βαθμό που είναι δυνατό, να είναι φιλοξενούμενος της δομής), η οποία να τηρεί την κίνηση του ταμείου με έναν κεντρικά καθορισμένο τρόπο, ένα τρόπο που να συνδυάζει την ευελιξία που απαιτεί η λειτουργία μιας τέτοιας δομής με την ακρίβεια και την αντικειμενικότητα της καταγραφής.


Η καταγραφή αυτή θα μπορεί και θα πρέπει να ελέγχεται από κατάλληλα προς τούτο και εξουσιοδοτημένα όργανα του φορέα σε τακτική βάση, τουλάχιστον μια ή δυο φορές το χρόνο, ή και πιο συχνά αν χρειαστεί.


Θα μπορούσαν, επίσης, να προβλεφθούν θεσμοθετημένα εξωτερικά όργανα ελέγχου, με συμμετοχή εκπροσώπων συλλόγων χρηστών/ληπτών των υπηρεσιών και οικογενειών.


Ως προς τους τρόπους φύλαξης, θα πρέπει αφενός, να εξασφαλιστούν και αφετέρου, να είναι τέτοιοι που να μη δημιουργούνται τα όποια προσκόμματα στην άμεση πρόσβαση των δικαιούχων στο ατομικό τους ποσό, όπου αυτό φυλάσσεται.



Στο βαθμό που τα ανωτέρω γίνονται αποδεκτά ως κατευθυντήριοι άξονες και εφόσον υπάρξει άμεση δέσμευση και, ταυτόχρονα, άμεση έναρξη των διαδικασιών για την νομοθετική κατάργηση της παρακράτησης, μπορούμε περαιτέρω να συνεισφέρουμε στην συγκεκριμενοποίηση των ως άνω προτάσεων.




22/10/2013



ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΧΡΗΣΤΩΝ/ΛΗΠΤΩΝ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ (ΨΝΑ & ΔΡΟΜΟΚΑΙΤΕΙΟ)


ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ



ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ (ΠΟΣΟΣΨΥ)


ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ (ΣΟΨΥ) ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ


ΚΙΝΗΣΗ ΑΔΕΛΦΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ (ΚΙΝΑΨΥ)


ΣΩΜΑΤΕΙΟ ‘ΑΥΤΟΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ’

10.19.2013

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΣΧΌΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΗΡΩΝ


       ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΝΕΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ
 ΤΡΙΤΗ, 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013, 1 μμ.
 
 
Πρόκειται για μια κρίσιμη στιγμή στον διάλογο που έχει ξεκινήσει με την υφυπουργό Ζ. Μακρή,
με την οποία υπάρχει συνάντηση την ίδια ημέρα, στις 2 μμ.
 
Χρειάζεται η συμμετοχή και η συμπαράσταση όλων στην αμετακίνητη διεκδίκηση για πλήρη, άμεση  και οριστική ακύρωση της παρακράτησης των συντάξεων με νομοθετική πράξη.
 
Χωρίς μεσοβέζικες λύσεις και υπεκφυγές.
 
Με ταυτόχρονη πλήρη αναγνώριση και έμπρακτη διασφάλιση των δικαιωμάτων των χρηστών/ληπτών των υπηρεσιών, εν προκειμένω των φιλοξενούμενων σε στεγαστικές δομές του δημοσίου και των ΜΚΟ, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματός τους επί των εισοδημάτων τους και των περιουσιακών τους στοιχείων.
 
  ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ

10.18.2013

ΞΕΚΙΝΗΣΕ Ο «ΔΙΑΛΟΓΟΣ» ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ

Ξεκίνησε, λοιπόν, τη Τρίτη, 15 Οκτωβρίου, ο «διάλογος» σχετικά με την παρακράτηση των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων και αναπήρων, ένας διάλογος που ζήτησε η υφυπουργός Υγείας κ. Μακρή, αλλά στου οποίου την έναρξη δεν ήταν παρούσα.

Ετσι η συζήτηση έγινε στη Δ/νση Ψυχικής Υγείας με την κ. Κουλούρη και άλλα στελέχη του Υπουργείου. Στη συνάντηση, εκ μέρους των άμεσα ενδιαφερομένων, συμμετείχαν, εκτός από την «Πρωτοβουλία ενάντια στην παρακράτηση», ο πρόεδρος του ΣΟΨΥ Κορυδαλλού, εκπρόσωπος του σωματείου Αυτοεκπροσώπηση, εκπρόσωπος της ΚΙΝΑΨΥ, μέλη του ΔΣ του σωματείου εργαζομένων του ΨΝΑ.

Εκ μέρους του Υπουργείου, η κ. Κουλούρη παρουσίασε μιαν ολόκληρη σειρά ΦΕΚ με νόμους και υπουργικές αποφάσεις στις οποίες τίθεται το ζήτημα της παρακράτησης, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον διαχωρισμό του ζητήματος ανάμεσα στα άτομα που περιθάλπονται σε προνοιακά ιδρύματα και στους ψυχικά πάσχοντες που φιλοξενούνται σε στεγαστικές δομές. Πράγματι, στο νόμο 3984 του 2011 (για τη «δωρεά και μεταμόσχευση οργάνων»), υπάρχει, κατ΄ αρχήν, η παράγραφος 8, που εισάγει την παρακράτηση για τους πάσχοντες από «χρόνιες παθήσεις» σε μονάδες «κλειστής περίθαλψης», ως προσθήκη στο νόμο 3868 του 2010 (που προβλέπει, μεταξύ άλλων, την ενοποίηση Δημόσιων Φορέων Πρόνοιας). Ακολουθεί η παράγραφος 9, που τίθεται, με το ίδιο περιεχόμενο (της παρακράτησης), ως προσθήκη στο άρθρο 13 του 2716/99 και αφορά τους ψυχικά πάσχοντες σε μονάδες ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης.

Η θέση της κ. Κουλούρη (και κατ΄ επέκτασιν της υφυπουργού) ήταν ότι «εμείς εδώ μπορούμε να ασχοληθούμε με ό,τι αφορά τους ψυχικά πάσχοντες (την παρ. 9) και όχι με τους προνοιακούς (παρ. 8), που ανήκουν στο Υπουργείο Εργασίας».

Βέβαια, και η υπουργική απόφαση για την παρακράτηση των συντάξεων των περιθαλπομένων σε μονάδες «κλειστής περίθαλψης» (των «προνοιακών») έχει εκδοθεί, το 2011, από το Υπουργείο Υγείας… αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Φυσικά, η όλη διατύπωση είναι, ως γνωστόν, σε καθαρά εισπρακτική λογική εις βάρος των άμεσα ενδιαφερομένων και με κανένα τρόπο δεν έχει, έστω και μ΄ αυτόν, τον αρπακτικό τρόπο, σκοπό την βελτίωση της φροντίδας τους. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά περί αυτού, κανένα σχόλιο, αφού «όλοι ενδιαφερόμαστε και πονάμε για τους ασθενείς»….

Αναφέρθηκε, εν προκειμένω, ότι τον Μάϊο, ο τότε Υπουργός (Λυκουρέντζος) Υγείας είχε υποσχεθεί (και αυτός, όπως το καλοκαίρι του 2012 και η κ. Σκοπούλη) στον πρόεδρο της ΕΣΑΜΕΑ την κατάργηση της παρακράτησης… αλλά, έκτοτε, «άλλαξε ο Υπουργός» και ο «νέος», απ΄ ό ,τι φαίνεται, την έχει βάλει μπροστά…

Η θέση, επομένως, του Υπουργείου είναι ότι συζητάει μόνο για ό,τι αφορά τους ψυχικά πάσχοντες και όχι για την «Πρόνοια». Αυτό πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν από την ΕΣΑΜΕΑ και τα από τα κινήματα των αναπήρων, καθώς, όπως φαίνεται και από τη σχετική απόφαση του ΙΚΑ του φετινού Ιουλίου για άμεση έναρξη υλοποίησης, η συγκεκριμένη κίνηση φαίνεται να απευθύνεται στο σκέλος που αφορά την Πρόνοια.

Τα μέλη της αντιπροσωπείας, που παρευρέθηκαν στη συνάντηση, επέμειναν ομόφωνα ότι η παρακράτηση θα πρέπει ακυρωθεί νομοθετικά, άμεσα και πλήρως και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό μη κερδοσκοπικό τομέα χωρίς την όποια μεσοβέζικη ρύθμιση (μείωση ποσοστού της παρακράτησης, κριτήρια περιουσιακά, οικογενειακά κλπ, που είδαν το φως της δημοσιότητας από «πηγές του Υπουργείου») και, αντίθετα προς αυτές τις λογικές της οπισθοδρόμησης στο Μεσαίωνα, θα πρέπει να ενισχυθούν οι θεσμοί που κατοχυρώνουν και διασφαλίζουν τα δικαιώματα των ψυχικά πασχόντων και αναπήρων ως ισότιμων μελών εντός της κοινωνίας, καθώς, άλλωστε, αυτό είναι το βασικό περιεχόμενο της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης και της κοινωνικής επανένταξης. Να υπάρξουν οι προβλεπόμενοι θεσμοί, πχ, για την δικαστική συμπαράσταση (όπου κρίνεται ότι χρειάζεται), αξιόπιστοι μηχανισμοί ελέγχου ότι αυτή εκτελείται σωστά και προς το συμφέρον του ψυχικά πάσχοντος, μηχανισμοί, ευέλικτοι στη μορφή, αλλά που με κάθε αξιόπιστο και αντικειμενικό τρόπο να διασφαλίζουν τα εισοδήματα και τα περιουσιακά στοιχεία των φιλοξενούμενων σε στεγαστικές δομές για τους ίδιους και τις προσωπικές τους ανάγκες. Και φυσικά, διεκδίκηση των προσωπικών περιουσιακών στοιχείων στις περιπτώσεις που τα σφετερίζονται «τρίτοι», όποιοι και αν είναι αυτοί.

Αναφέρθηκε από μεριάς των στελεχών του Υπουργείου ότι η υφυπουργός σκέπτεται να φέρει στη Βουλή νομοθετική ρύθμιση ακύρωσης της παρακράτησης ως έχει (φυσικά, μόνο για τους ψυχικά πάσχοντες) και να εισάγει, στη θέση της, μιαν άλλη ρύθμιση. Δεν είπαν, όμως, καθόλου ποια είναι η δική τους, έστω και κατ ΄αρχήν, σκέψη για το τι θα περιέχει αυτή η ρύθμιση. Περιμένουν τις δικές μας προτάσεις… είπαν. Αναφέρθηκαν ξανά τα περί «μηδενικής βάσης» και ζητήθηκε από την αντιπροσωπεία χρηστών/οικογενειών/ λειτουργών και λοιπών φορέων να φέρει γραπτές και πιο λεπτομερείς τις προτάσεις που εκτέθηκαν στη συζήτηση και στη λογική που διατυπώθηκαν, «όχι παρακράτηση- ενδυνάμωση των θεσμών που διασφαλίζουν τα εισοδήματα κα τα περιουσιακά στοιχεία των ψυχικά πασχόντων».

Υστερα απ΄ όσα λέχθηκαν σ΄ αυτή τη συνάντηση, θα πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί η ανάγκη από κοινού διεκδίκησης της κατάργησης της παρακράτησης, τόσο για τους ψυχικά πάσχοντες, όσο και για τα άτομα που περιθάλπονται σε προνοιακά ιδρύματα - και η κινητοποίηση θα πρέπει, αντίστοιχα, να είναι από όλους τους φορείς.

Η επόμενη συνάντηση ορίστηκε για την ερχόμενη Τρίτη, 22 Οκτωβρίου, στις 2 μμ. Αυτή τη φορά, λέχθηκε, η υφυπουργός θα είναι σίγουρα παρούσα. Ιδωμεν. Και προπαντός, ίδωμεν αν και σε ποιο βαθμό ο διάλογος είναι προσχηματικός και στη λογική του θεάματος, ή έστω και κατ΄ ελάχιστον ουσιαστικός και ειλικρινής.

Πάντως, σε κάθε περίπτωση, η «Πρωτοβουλία ενάντια στην παρακράτηση των συντάξεων» καλεί εκ νέου σε συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο την ερχόμενη Τρίτη 22/100 στη 1μμ, ως μέσο μιας πιο «ουσιαστικής» διαπραγμάτευσης με την υφυπουργό στη συνάντηση που θα γίνεται μέσα στο Υπουργείο.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΧΡΗΣΤΩΝ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ

πηγη: http://www.psyspirosi.gr/