Ισοπεδωτική ένταξη της Ειδικής Αγωγής στον ΕΟΠΥΥ

αναδημοσίευση από http://pandiera.gr

---

Κινητοποίηση τη Δευτέρα 16/1 στις 9 π.μ στο υπουργείο Υγείας

της Άννας Γαϊτανίδου

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποφάσισε μέσα στις γιορτές να εντάξει την ειδική αγωγή στον ΕΟΠΥΥ. Διαχρονικά το κράτος ποτέ δεν είχε αναλά­βει την ευθύνη θεραπείας αυτών των παι­διών. Οι γονείς δημιούργησαν κάποια Νομι­κά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου και το κρά­τος χρηματοδοτεί ένα μέρος του προϋπολο­γισμού τους, ενώ το υπόλοιπο καλύπτεται από χορηγίες και δίδακτρα. Όμως δεν κα­λύπτονται οι εκατοντάδες χιλιάδες παιδιών με αποτέλεσμα να είναι μονόδρομος τα ιδι­ωτικά κέντρα.

Κυβέρνηση και ΕΟΠΥΥ προσπαθώντας να απολογηθούν για τη μνημονιακή πολιτι­κή τους ανακοίνωσαν ότι το 2016 δαπανή­θηκαν 106 εκατομμύρια ευρώ για την ειδική αγωγή, εκ των οποίων τα 82 ήταν για λογο­θεραπεία, όταν η δαπάνη για ιατρικές εξετά­σεις είναι 111 εκατομμύρια, διατυπώνοντας ερωτήματα για το υψηλό κόστος των θερα­πειών. Ο υποδιοικητής του ΕΟΠΥΥ, Τ. Γε­ωργακόπουλος, μάλιστα δήλωσε ότι υπάρ­χει «προκλητή ζήτηση λογοθεραπειών». Και μπορεί να εμφανίζονται ότι με αυτή τους την απόφαση δίνουν τέλος στην υποτιθέμενη δι­ασπάθιση δημόσιου χρήματος, η αλήθεια όμως είναι άλλη. Τα ασφαλιστικά ταμεία χο­ρηγούν 1,23 ευρώ ανά συνεδρία εργοθερα­πείας, παιδιατρικής φυσικοθεραπείας, μα­θησιακής και ψυχολογικής υποστήριξης, όταν για τη λογοθεραπεία χορηγούν 15 ευ­ρώ.

Με συντεχνιακούς τρόπους, οι σύλλο­γοι των λογοθεραπευτών είχαν καταφέρει να παίρνουν υψηλότερο αντίτιμο, γι’ αυτό και η δαπάνη για τη λογοθεραπεία είναι υψη­λότερη. Όμως τα χρήματα αυτά δεν αγγί­ζουν ούτε κατά προσέγγιση το πραγματικό κόστος των θεραπειών, μιας και στα ιδιωτικά κέντρα η συνεδρία κοστολογείται 35 ευρώ. Έτσι λοιπόν το ανώτατο ποσό ανά διάγνω­ση δεν κάλυπτε ποτέ τις πραγματικές ανά­γκες. Για παράδειγμα, χορηγούνται 440 ευ­ρώ για τον αυτισμό, όταν ένα ολοκληρωμέ­νο πρόγραμμα κοστίζει γύρω στα 700-900. Στα ποσά αυτά δε συμπεριλαμβάνεται το κό­στος της ιδιωτικής παράλληλης στήριξης (το παιδί πηγαίνει σχολείο μαζί με το θεραπευτή τα πρώτα χρόνια) που πληρώνουν οι γονείς, μιας και κλείνουν τα ειδικά δημόσια σχολεία, καταργούνται τμήματα ένταξης, ενώ πετιού­νται στις ανεργία χιλιάδες αναπληρωτές. Ο ταξικός παράγοντας υπήρχε ήδη στην ειδι­κή αγωγή, καθώς αν οι γονείς είχαν χρήμα­τα πλήρωναν έξτρα για περισσότερες θερα­πείες κι είχαν καλύτερα αποτελέσματα, αν όχι το παιδί τους έκανε ένα μίνιμουμ πρό­γραμμα συντήρησης.

Χιλιάδες παιδιά προστίθενται στα ήδη 200.000 που δεν λαμβάνουν καμία θεραπεία

Όσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση και η εγχώρια εργατική τάξη καταστρέφεται κι αντικαθίσταται από τις παγκόσμιες στρατιές ανέργων τόσο δε θα δίνονται λεφτά για την «επιδιόρθωση» της μελλοντικής εργατικής τάξης και για δομές πρόνοιας. Οι κλειστοί προϋπολογισμοί του ΕΟΠΥΥ προκύπτουν από το πόσα λεφτά αποφασίζει η τρόικα ότι θέλει να διαθέσει, ανεξαρτήτως των πραγ­ματικών αναγκών. Έτσι λοιπόν, στους φυσι­κοθεραπευτές ο ΕΟΠΥΥ χρωστάει 42 εκα­τομμύρια μέχρι το 2014, ενώ ο πανελλαδι­κός προϋπολογισμός για το 2015 κινήθη­κε στα 62 εκατομμύρια, οι υπηρεσίες όμως που παρασχέθηκαν έφτασαν τα 85 εκατομ­μύρια. Λόγω του clawback, αυτά τα 23 έξτρα εκατομμύρια δε δόθηκαν ποτέ κι έτσι οι φυ­σικοθεραπευτές δούλευαν 5 μήνες τσάμπα. Αντίστοιχα για το 2016 οι φυσικοθεραπευ­τές υπολογίζουν ότι δε θα πάρουν χρήματα για υπηρεσίες 3-4 μηνών.

Πώς όμως αυτό μπορεί να λειτουργήσει στην ειδική αγωγή, όπου ένα κέντρο για να έχει όλες τις ειδικότητες χρειάζεται τουλάχι­στον 4 εργαζόμενους (τα μεγαλύτερα έχουν γύρω στους 20 ανά παράρτημα);

Η απάντη­ση είναι απλή: το πρόβλημα θα μετακυληθεί σε γονείς και εργαζόμενους. Ακόμα και στα κέντρα που θα συμβληθούν οι ιδιοκτήτες έχουν ήδη βρει τρόπους να χρεώνουν λάθρα 15-25 ευρώ ανά συνεδρία. Έτσι, η ταξικότη­τα θα διευρυνθεί: όποιος γονιός δεν έχει λε­φτά το παιδί του θα πετάγεται στον «Καιάδα» των ήδη 200.000 παιδιών που δεν λαμβά­νουν καμίας μορφής θεραπεία με τον αριθμό να αυξάνεται γεωμετρικά, μιας και οι γονείς είναι άνεργοι κι ανασφάλιστοι.

Αυτό που επι­χειρεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ανήθικο, εγκληματικό, σκοταδιστικό και κό­ντρα σε όλες τις διεθνείς συμβάσεις δικαιω­μάτων και τα θεραπευτικά πρωτόκολλα των παιδιών ειδικής αγωγής. Παράλληλα, οι ερ­γαζόμενοι θα αντιμετωπίσουν απληρωσιά, μειώσεις μισθών που θα φτάσουν το 30-50% και προφανώς απολύσεις, μιας και λιγότερα παιδιά θα κάνουν θεραπεία. Δεν υπήρξε πο­τέ συλλογική σύμβαση εργασίας στο χώρο, ένα ποσοστό 85% περίπου των θεραπευτών είναι στο ΤΕΒΕ και δουλεύει 10-12 ώρες καθημερινά για να μπορέσει να επιβιώσει, ενώ δεν πληρώνεται τα καλοκαίρια που τα κέντρα κλείνουν. Επίσης, τα μικρά συνοικια­κά κέντρα θα οδηγηθούν σε λουκέτο με απο­τέλεσμα τη συσσώρευση παιδιών και θερα­πευτών στα μεγάλα κέντρα-αλυσίδες.

Αναγκαίος συντονισμός εργαζομένων και γονέων

Τώρα λοιπόν που καταρρέει το παλιό και κακό μοντέλο της ειδικής αγωγής δεν πρέπει να το υπερασπιστούμε στο όνομα του «μη χείρον βέλτιστον», αλλά να διεκδικήσουμε όλο τον πλούτο που παράγουμε και τις θεραπευτικές συνθήκες που έχουμε ανάγκη. Καταρχήν θα πρέπει να δημιουργηθούν δημόσιες και δωρεάν δομές θεραπείας και εκπαίδευσης πανελλαδικά, που να απορροφήσουν παιδιά και θεραπευτές. Δεύτερον, δεν πρέπει να υπερισχύσει η λογική του «μη μου τη συντεχνία τάραττε» όπως παλεύουν οι επιστημονικοί σύλλογοι. Αυτή η μορφή αγώνα έχει τελειώσει προ πολλού και μόνο ήττες προοιωνίζει για τους εργαζόμενους. Τόσα χρόνια κανένας σύλλογος δεν ενδιαφέρθηκε για τις εργασιακές συνθήκες, ενώ οι εργοδότες δίνουν τον τόνο των κινητοποιήσεων ζητώντας τρίμηνη παράταση και την αύξηση του ποσού των θεραπειών, ενώ προσπαθούν να μην πάρει συνολικά πολιτικά χαρακτηριστικά ο αγώνας με το σκεπτικό ότι «όλοι πληττόμαστε εξίσου».

Από την άλλη, η στρατηγική και τακτική ένδεια του ΚΚΕ είναι τόσο μεγάλη ώστε στη συνέλευση του κλαδικού σωματείου και των συλλόγων γονέων που έχουν την πρωτοκαθεδρία την προηγούμενη βδομάδα δεν πάρθηκε ούτε μία αγωνιστική απόφαση. Αυτές παραπέμφθηκαν για αργότερα με τη δικαιολογία της συλλογής πληροφοριών. Κι αυτό γιατί το ΚΚΕ πετάει μακριά την καυτή πατάτα της δράσης στο σήμερα με τρόπο που να δημιουργούνται ρήγματα στις συνειδήσεις εργαζόμενων και γονιών και πολιτικά επικίνδυνα κινήματα.

Όμως η πραγματικότητα τρέχει και δεν περιμένει το σχεδιασμό κανενός κομματικού επιτελείου, χάνεται κρίσιμος χρόνος κι αφήνεται χώρος για την εδραίωση του συντεχνιακού αγώνα. Πρέπει να αντιστραφεί η πτώση του εργατικού κινήματος των τελευταίων ετών και να δημιουργηθεί ένα κίνημα από τα κάτω και τα αριστερά, με συντονιστικό αγώνα με εργαζόμενους και γονείς σε ισότιμους ρόλους και σε σύνδεση με τα υπόλοιπα εργασιακά και κοινωνικά στρώματα που πλήττονται, έτσι ώστε αντιστραφεί η ΤΙΝΑ κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ.