Ένας χρόνος κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Τα αιτήματα των εργαζόμενων παραμένουν στον αέρα.

Αποχώρηση της Πρωτοβουλίας Εργαζόμενων / Απολυμένων στην Ψυχική Υγεία

από την ομάδα εργασίας του Υπουργείου Υγείας

Πέρυσι, τέτοια εποχή, εκλέχτηκε η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δημιουργώντας την αίσθηση, σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, ότι οι καταστροφικές πολιτικές που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις σε όλους τους τομείς θα μπορούσαν να ανατραπούν.

Η ίδια αίσθηση επικράτησε στον πολύπαθο χώρο της Ψυχικής Υγείας, όπου τα τελευταία επτά χρόνια οι εργαζόμενοι, και φυσικά οι ψυχικά πάσχοντες, βιώνουν τις τραγικές συνέπειες της υποβάθμισης και της διάλυσης των Μονάδων Ψυχικής Υγείας. Ειδικότερα, στους  φορείς Ψυχικής Υγείας του μη-κερδοσκοπικού τομέα (γνωστοί και ως ΜΚΟ Ψυχικής Υγείας), στους οποίους έχει ανατεθεί από το κράτος ένα σημαντικό μέρος της “ψυχιατρικής μεταρρύθμισης”,  η πλήρης απουσία εποπτείας και ελέγχου από το υπουργείο Υγείας οδήγησε στην ανεξέλεγκτη δράση των διοικήσεών τους. Τα κάποτε μεμονωμένα περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας, παράνομων απολύσεων, συνδικαλιστικών διώξεων, εκβιασμών και τρομοκρατίας έλαβαν τη μορφή επιδημίας, όπως φάνηκε από τις δεκάδες καταγγελίες εργαζόμενων σε Μονάδες Ψυχικής Υγείας . Το ίδιο διάστημα, Μονάδες Ψυχικής Υγείας, χρηματοδοτούμενες από τον τακτικό προϋπολογισμό, άλλαζαν χέρια ή έκλειναν ανάλογα με τις διαθέσεις και τις σκοπιμότητες των διοικήσεων και του υπουργείου. Μέσα στο ίδιο θολό κλίμα, κάποιοι φορείς προσπάθησαν να εφαρμόσουν, παράνομα αρχικά και με τις ευλογίες των Λοβέρδου-Μπόλαρη στη συνέχεια, την παρακράτηση μέρους των συντάξεων των ψυχικά πασχόντων που φιλοξενούνταν στις Μονάδες τους.  

Όλα αυτά τα χρόνια, οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Υγείας, όχι μόνο δεν άσκησαν τους απαιτούμενους ελέγχους  και δεν διερεύνησαν τις καταγγελίες, αλλά αναλώθηκαν σε ένα επικοινωνιακό παιγνίδι, καταγγέλλοντας (!) τους φορείς για κακοδιαχεϊριση του δημόσιου χρήματος τη στιγμή που οι ίδιες ενέκριναν τις δράσεις και τις χρηματοδοτήσεις και κάλυπταν τις παρανομίες . 

Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, μιας παράταξης που συμπαραστάθηκε ενεργά στους αγώνες των εργαζόμενων,  υποστήριξε τα χρόνια αιτήματά τους και ανέδειξε τα μόνιμα προβλήματα στη Βουλή , θεωρήσαμε ότι θα ευνοούσε την απαλλαγή του χώρου της Ψυχικής Υγείας από το νοσηρό κλίμα που επικρατούσε και θα προωθούσε την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας και δικαιοσύνης για εργαζόμενους και λήπτες των υπηρεσιών . Εξάλλου, η εξασφάλιση της πολυφωνίας και της συμμετοχής είναι η βάση για το ξεπέρασμα της ιδρυματικής λογικής και την ουσιαστική ψυχιατρική μεταρρύθμιση.

«Η πολιτική Τσίπρα στο θέμα των ανθρώπων με αναπηρία, αποτελεί για μένα πόλεμο»

αναδημοσίευση από http://www.xekinima.org 

Ιωσήφ Παλάντζας

εργαζόμενος ΑμΕΑ, Βόλος 

Όλοι μας γνωρίζουμε ή ζούμε από κοντά ανθρώπους με αναπηρία και φυσικά οι περισσότεροι τουλάχιστον συμπαθούμε αυτούς τους ανθρώπους. Αλήθεια όμως, ας προσπαθήσουμε λίγο να «μπούμε» στη σκληρή πραγματικότητα που ζουν.

Το να είσαι άνθρωπος με αναπηρία είναι μια σκληρή πραγματικότητα που πολλοί την αποδέχονται και άλλοι όχι. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι είναι παρά πολύ δύσκολο να ζεις και να επιβιώνεις σε μια σκληρή κοινωνία που η πολιτική που εφαρμόζεται, είναι μια πολιτική αδικίας και επιδομάτων–χαρτζιλίκια, ώστε να λέμε ότι παρέχεται πρόνοια σε αυτούς τους ανθρώπους.

Ομάδα Κοινωνικοποίησης Σύμπλευση

 

από http://www.sympleysi.blogspot.gr

Λειτουργία ομάδας κοινωνικοποίησης για άτομα με ψυχοκοινωνικές δυσκολίες

Εισαγωγή

Είναι γνωστό ότι η μοναδική βοήθεια που λαμβάνει ένας σημαντικός αριθμός ατόμων με ψυχοκοινωνικές δυσκολίες είναι η (συνήθως μηνιαία) παρακολούθηση από ψυχίατρο, ο οποίος συστήνει και συνταγογραφεί και την φαρμακευτική αγωγή τους. Αυτό οφείλεται αφενός στα προβλήματα που σχετίζονται με τη φύση της ψυχικής νόσου και τον κοινωνικό στιγματισμό που τις συνοδεύει και αφετέρου στην έλλειψη εξατομικευμένων υπηρεσιών ή, ακόμα, και πληροφόρησης σχετικά με την ύπαρξη κατάλληλων προγραμμάτων και τη δυνατότητα συμμετοχής σε αυτά. Το αποτέλεσμα, για πολλούς ανθρώπους με ψυχοκοινωνικές δυσκολίες, είναι να ζουν αποκλεισμένοι όχι μόνο από θεραπευτικές, εκπαιδευτικές, ψυχαγωγικές κ.α. δραστηριότητες, αλλά και γενικότερα από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Φυσικά, ο αποκλεισμός από κάθε μορφή κοινωνικής ζωής και αλληλεπίδρασης με άλλους ανθρώπους μόνο επιζήμια μπορεί να είναι για την ψυχική υγεία και των ιδίων αλλά και των οικείων τους προσώπων που αναπόφευκτα αναλαμβάνουν τη φροντίδα και την υποστήριξή τους, στο βαθμό που οι υποχρεώσεις τους και οι ψυχικές αντοχές τους τούς το επιτρέπουν.

Δυστυχώς, όλα αυτά τα προβλήματα γίνονται όλο και πιο έντονα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, αποκαλύπτοντας το σαθρό έδαφος στο οποίο οικοδομήθηκε η “ψυχιατρική μεταρρύθμιση”. Γιατί δεν είναι μόνο η (εμφανής πλέον) υποστελέχωση και υπολειτουργία των νέων υπηρεσιών, που δημιουργήθηκαν για να παρέχουν εξατομικευμένη φροντίδα και υποστήριξη στα άτομα με ψυχοκοινωνικές δυσκολίες, αλλά και η νοοτροπία που ποτέ δεν άλλαξε, γι αυτό και οι υπηρεσίες δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν στις πραγματικές ανάγκες των ληπτών (αντίθετα οι λήπτες χρησιμοποιούνται ποικιλοτρόπως για να καλύψουν τις ανάγκες των υπηρεσιών).

Ένα ακόμα πρόβλημα είναι η δυσκολία ή, ακόμα, και η άρνηση των ατόμων που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, εξαιτίας της ψυχικής νόσου, του στίγματος και της ανυπαρξίας ή της ανεπάρκειας κατάλληλων υπηρεσιών, να εμπιστευτούν επαγγελματίες ψυχικής υγείας και να δεχτούν συστηματική βοήθεια και υποστήριξη. Σε αυτό συμβάλει και το μεγάλο κενό στο θεραπευτικό συνεχές που παρατηρείται τόσο στις αμιγώς ψυχιατρικές υπηρεσίες (έλλειψη τομεοποίησης, μη σταθερότητα θεραπευτικού πλαισίου, ψυχιάτρων και άλλων επαγγελματιών κτλ), όσο και στις υπηρεσίες που παρέχουν αποκαταστασιακό έργο (προγράμματα με ημερομηνία λήξης, κατάρτιση χωρίς σχεδιασμό για το μετά, κριτήρια που αποκλείουν συγκεκριμένες ομάδες κτλ).

Από την κοινωνική δυσφορία στην εθνική κατάθλιψη

αναδημοσίευση από http://unfollow.com.gr/

Ντίνα Ιωακειμίδου

Για τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων αυτής της χώρας το μέλλον διαγράφεται ως απειλή και όχι ως υπόσχεση.

O Αλέξης Τσίπρας, τον περασμένο Αύγουστο, μετά την υπογραφή της νέας δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας, σημείωνε: «Όποιος θέλει να πενθήσει έχει το δικαίωμα να πενθήσει, όποιος θέλει να αποδράσει έχει το δικαίωμα να αποδράσει. Εμείς προχωράμε μπροστά». Και δεν τον διαψεύσαμε.

Όπως προκύπτει από το τακτικό Ευρωβαρόμετρο του Φθινοπώρου, οι Έλληνες παραμένουν ο πλέον απογοητευμένος λαός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ένα ποσοστό της τάξεως του 60% να δηλώνει ανικανοποίητο από τη ζωή του, το 83% να μην εκφράζει εμπιστοσύνη στο μέλλον και το 99% να χαρακτηρίζει κακή την κατάσταση εργασίας στη χώρα. Μία ακόμη έρευνα της GPO για λογαριασμό της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας έδειξε ότι το 44% των Ελλήνων βιώνει αρνητικά συναισθήματα, όπως ανασφάλεια, αγωνία, φόβο, θυμό, αγανάκτηση, απογοήτευση, πίκρα, θλίψη και άγχος, ενώ η υγεία των πολιτών αυτής της χώρας καταγράφει σταθερά πτωτική τάση. Ήδη από το 2010 επιδημιολογικές μελέτες στη χώρα σημείωναν ότι ένας στους έξι Έλληνες έχει αναπτύξει σημαντική ψυχοπαθολογία, ενώ έρευνα του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής που διενεργήθηκε το 2013 κατέγραψε διπλασιασμό αναφορικά με την επικράτηση της μείζονος κατάθλιψης: από 8,2% το 2011 στο 12,3% το 2013. Μάλιστα, ως προς το εισόδημα, διαπιστώθηκε ότι ο ένας στους δύο Έλληνες με οικογενειακό εισόδημα χαμηλότερο των 400 ευρώ πληροί τα κριτήρια της μείζονος κατάθλιψης, όπως και οι άνεργοι σε ποσοστό 19,8% (ποσοστό υπερδιπλάσιο από το αντίστοιχο των ατόμων που εργάζονται). Σύμφωνα με την ανάλυση των τηλεφωνικών κλήσεων στη γραμμή βοήθειας για την κατάθλιψη που διενεργήθηκε το 2012,¹ τα κυρίαρχα συναισθήματα που περιγράφονται είναι μειωμένη διάθεση και θλίψη, έλλειψη ενδιαφέροντος για καθημερινές δραστηριότητες, απελπισία, έλλειψη αυτοπεποίθησης, γνωστικές δυσκολίες, έλλειψη ενέργειας, απώλεια βάρους, ψυχοκινητική επιβράδυνση, διαταραχές στον ύπνο, ψυχοσωματικά συμπτώματα, ένταση και τεντωμένα νεύρα, συνεχής ανησυχία, κρίσεις πανικού, φοβίες, αυτοκτονικός ιδεασμός.

«Για τυπικούς λόγους» - Ένα παραμύθι για το Σχολείο Αλληλεγγύης «Οδυσσέας»

Δημοσιεύουμε άρθρο του Αντώνη Γαζάκη, προέδρου του Σχολείου Αλληλεγγύης «Οδυσσέας» για τη νομική περιπέτεια που ακόμα να λυθεί

Φίλες και φίλοι,

  

Καλή χρονιά και χρόνια Πολλά!

Ο «Οδυσσέας» χρειάζεται την αλληλεγγύη σας! Μέρες που είναι όμως, σας τη ζητά με ένα παραμύθι, λίγο αλλιώτικο από τα συνηθισμένα. Κάντε έναν κόπο να το διαβάσετε, ιδίως όσες και όσοι δεν ξέρετε και πολλά για τον «Οδυσσέα» και έπειτα στείλτε το στις φίλες και τους φίλους σας, σε στελέχη της κυβέρνησης και των κοινοβουλευτικών κομμάτων, δημοσιεύστε το στις ιστοσελίδες σας, κοινοποιήστε το από το λινκ που δίνω στον τίτλο για να φτάσει στα αυτιά των κυβερνώντων και να δοθεί επιτέλους μια λύση για το σχολείο μας:

  

 «Για τυπικούς λόγους». Ένα παραμύθι για τον Οδυσσέα

  

“Μια φορά κι έναν καιρό, σε κάποια χώρα μακρινή και φτωχή, πολλοί άνθρωποι έφευγαν για άλλες, ακόμη πιο μακρινές χώρες μπας και βελτιώσουν τη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους. Καθώς περνούσαν όμως τα χρόνια, η χώρα αυτή έπαψε να είναι τόσο φτωχή και έτσι κάποια στιγμή άρχισαν να έρχονται σε αυτή άνθρωποι από άλλες μακρινές χώρες, είτε για να δουλέψουν μπας και βγουν από τη δική τους φτώχεια και μιζέρια είτε για να ξεφύγουν από πολέμους και καταστροφές. Ξένους τους είπαν, με διάφορα ονόματα, ακόμη κι αυτούς που τους λογάριαζαν από την ίδια ρίζα και τους δώσαν γρήγορα δικαίωμα ψήφου, και σαν ξένους τους φέρθηκαν. Τους δώσαν τις χειρότερες δουλειές, τους πλήρωναν ψίχουλα ή τους κατέδιδαν στην αστυνομία -δεν είχαν βλέπεις χαρτιά νόμιμης παραμονής και εργασίας οι περισσότεροι- και αρκετοί ντόπιοι πλούτισαν από την εκμετάλλευση αυτών των ξένων.

Όλα αυτά βέβαια τα διευκόλυνε ακόμη πιο πολύ το ότι οι ξένοι δεν ήξεραν ούτε να μιλούν ούτε φυσικά να διαβάζουν και να γράφουν τη γλώσσα του τόπου στον οποίο είχαν βρεθεί. Μουγκοί λοιπόν ή με λεξιλόγιο νηπίων, προσπαθούσαν άδικα να βρουν το δίκιο τους και να συνεννοηθούν με τους ντόπιους, αλλά και μεταξύ τους, αφού έρχονταν από διαφορετικές χώρες. Το κράτος βέβαια δεν έκανε τίποτα για να τους βοηθήσει να μάθουν τη γλώσσα του, παρότι το ίδιο και πολλοί από τους κατοίκους του καυχιούνται για το πόσο σπουδαία και τρανή είναι αυτή η γλώσσα και πόσο χρειάζεται να διαδοθεί σε όλον τον κόσμο. 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: ΩΣ ΕΔΩ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ .... ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΠΛΗΡΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στην Ειδική Αγωγή διαμαρτύρεται εντονότατα για τις μειώσεις των κρατικών επιχορηγήσεων στις Δομές Πρόνοιας που έγιναν τα τελευταια 5 χρόνια στο όνομα και την εξυπηρέτηση των Μνημονίων.

Σε μια εποχή πλήρους απαξίωσηςτης εργασίας, οι εργαζόμενοι στην Ειδική Αγωγή συνεχίζουν και εργάζονται απλήρωτοι. ΚΑΣΠ, ΕΡΜΗΣ,ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ,ΕΕΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ,ΕΓΝΥΑ,ΠΕΓΚΑΠ και πολλοί άλλοι φορεις αγγίζουν απλήρωτη εργασία που ξεπερνά και τους 12 μήνες

 
Οι μνημονιακές πολιτικές διαλύουν τις Προνοιακές Δομές Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. Το 2009 η κρατική επιχορήγηση για τα ΝΠΙΔ Πρόνοιας ήταν 24.000.000 €. Σήμερα 2015 το κονδύλι αυτό είναι κάτω από 10.000.000 €. Το 1ο, 2ο και 3ο Μνημόνιο μείωσαν την κρατική χρηματοδότηση κατά 70%.

Η Ψυχική Υγεία μετά από ένα χρόνο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Ανακοίνωση της Πανελλαδικής Συσπείρωσης για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση

Η Ψυχική Υγεία στον ένα χρόνο της «πρώτη φορά Αριστερά»

(ή, «μια από τα ίδια». όπως και επί Δεξιάς)

Οι ζοφερές επιπτώσεις της οικονομικής  κρίσης και των διαδοχικών μνημονίων στην Ψυχική Υγεία δεν έχουν και δεν πρόκειται να έχουν ορατό τέλος.

Στην διάρκεια της χρονιάς που πέρασε, αυτό που ζήσαμε ήταν οι συνέπειες των προηγούμενων μνημονίων (κάτω από «αριστερή», πλέον, διαχείριση), που έγιναν όλο και πιο εμφανείς στην αποστράγγιση που προκάλεσαν των πάσης φύσης μονάδων και δομών ψυχικής υγείας από προσωπικό και οικονομικούς πόρους, συντελώντας στο να γίνονται, στην λειτουργία τους, όλο και πιο διαχειριστικές, κατασταλτικές και διεκπεραιωτικές,  όλο και πιο ανίκανες να παρέχουν τις όποιες θεραπευτικές υπηρεσίες - πόσο μάλλον να τις παρέχουν με τους όρους (εγγενείς στην όποια έννοια του «θεραπευτικού») του σεβασμού της αξιοπρέπειας, των δικαιωμάτων και της ελευθερίας των ψυχικά πασχόντων. 

Όλη αυτή την περίοδο, ούτε η «πρώτη», ούτε η «δεύτερη φορά αριστερά» έκανε τίποτα για να διορθώσει στο παραμικρό τα πράγματα, περιοριζόμενη, όπως σε όλα τα πεδία της διακυβέρνησης που ασκεί, στο να παρατηρεί παθητικά και άκρως διαχειριστικά τις εξελίξεις που, και στην  Ψυχική Υγεία, οδήγησαν σε εκρηκτικές  καταστάσεις. Και πώς να κάνει έστω και την  παραμικρή «διορθωτική» κίνηση, τη στιγμή που λειτουργεί στη βάση της απαρέγκλιτης εφαρμογής των «συμφωνηθέντων» (επιβληθέντων), καθώς μάλιστα, η ίδια αυτή κυβέρνηση έχει υπογράψει το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, αυτό του καλοκαιριού, που μόλις τώρα έχει αρχίσει να τίθεται σε εφαρμογή, μη έχοντας προλάβει να δείξει τις ακόμα πιο καταστροφικές συνέπειές του και ενώ, προς επιβεβαίωση των ανωτέρω, σπεύδει υπάκουα ν΄ αποσύρει και το δήθεν «παράλληλό» της πρόγραμμα με ένα απλό νεύμα αποδοκιμασίας των «εταίρων».