Του Παναγιώτη
Ανάπαλη, εκπαιδευτικού
Οι κινήσεις της
ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης, μοιάζουν με
ένα συστηματικό πόλεμο τόσο ενάντια στους εκπαιδευτικούς όσο και ενάντια στην
ίδια την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα παιδιά των μεσαίων και
χαμηλότερων στρωμάτων.
Υποβάθμιση στο
«μέλλον της χώρας»
Τα κονδύλια που
προορίζονταν για την παιδεία ήταν πάντα μικρότερα των αναγκών αλλά μετά την
κρίση η ακόμα μείωση της χρηματοδότησης των σχολείων έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο
και έχει οδηγήσει σε παρακμή… Όσοι εργάζονται καθημερινά σε σχολεία θα
γνωρίζουν πως για βασικά είδη απευθύνονται πλέον στους ίδιους τους μαθητές και
στις οικογένειές τους (για παράδειγμα φωτοτυπικό χαρτί) ενώ εάν πρόκειται για
κάποια μεγαλύτερη επισκευή οι διευθυντές καταφεύγουν μέχρι και σε προγράμματα
επιχορήγησης εταιρειών (για παράδειγμα βάψιμο πρόσοψης κτιρίων).
Βέβαια, οι
κυβερνήσεις ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες ΔΝΤ-ΕΕ και με τη συμβολή όλων των
συστημικών media μας έκαναν
από την αρχή της κρίσης σαφές πως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για προσλήψεις
σε όλο το δημόσιο τομέα. Μία θέση που την έντυναν με υποτιμητικά σχόλια για το
ρόλο των εκπαιδευτικών ώστε να μπορέσουν να υποβαθμίσουν το ρόλο μας αλλά και
να δείξουν περισσότερο πειστικοί…
Τα αποτελέσματα
αυτής της απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης εκτός των άλλων έχουν οδηγήσει
χιλιάδες εκπαιδευτικούς σε σχέσεις επισφαλούς εργασίας, χωρίς σταθερότητα και
προοπτική, με δυσκολία προγραμματισμού της επόμενης χρονιάς που σε καμία
περίπτωση δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες εκπαίδευσης των ίδιων των μαθητών/-τριων.
