αναδημοσίευση από http://psyspirosi.blogspot.gr
Γνωρίζουμε,
το έχουμε διαχρονικά ζήσει, το βλέπουμε
καθημερινά μπροστά μας, ότι μια σοβαρή
συζήτηση (που σημαίνει πράξη, δηλαδή,
με συγκεκριμένη πρακτική στόχευση) για
την Ψυχική Υγεία, για την θεραπευτική
αντιμετώπιση και τα δικαιώματα των
ψυχικά πασχόντων, ήταν ανέκαθεν στο
περιθώριο των όποιων προτεραιοτήτων
και ενδιαφερόντων του εκάστοτε κυρίαρχου
πολιτικού συστήματος, αλλά και της
ευρύτερης κοινωνίας - πόσο μάλλον σήμερα,
που είναι διάχυτη μια βαθιά αβεβαιότητα
για το μέλλον και ένας άνωθεν, συστηματικά
καλλιεργούμενος και διαχεόμενος φόβος
για την ατομική επιβίωση, γι΄ αυτό που
είναι «διαρκώς επί θύραις», έχοντας
μετεξελιχθεί σε μια κατάσταση «διαρκούς
εκτάκτου ανάγκης» ως όρος και τρόπος
της καθημερινότητας: εντός ή εκτός του
ευρώ, ποια νέα μέτρα, πόση νέα μείωση
των αποδοχών και των συντάξεων, πόση
νέα υποταγή στους «εταίρους» του
χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, για πόσες
δεκαετίες μπροστά μας, για να αποφευχθεί,
υποτίθεται, η ήδη επελθούσα καταστροφή.
Θεωρούμε,
ωστόσο, ότι μόνο στο βαθμό που οι
πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες όλων
και μεταξύ αυτών, οι ιδιαίτερες και
πολύπλοκες ανάγκες των ψυχικά πασχόντων
και όλων των αποκλεισμένων, έλθουν
πραγματικά στο κέντρο του ενδιαφέροντος
(παύοντας να είναι, απλώς, αντικείμενο
αφηρημένων πολιτικών διακηρύξεων,
συνεδρίων των «ειδικών της διαχείρισης»
αυτών των αναγκών και διαφόρων
φιλανθρωπικών γκαλά) και, επομένως, η
ολόπλευρη απάντηση σε αυτές γίνει
πραγματικά κεντρική πολιτική επιδίωξη,
τότε μόνο μπορεί να υπάρξουν νέες,
εναλλακτικές διαδρομές στο πολιτικό
επίπεδο, για το πώς, δηλαδή, θα μπορούν
ν΄ ανοίξουν νέοι δρόμοι «πέρα από» το
υπάρχον, έκφραση της αξεπέραστης κρίσης
και της «θανάσιμης αγωνίας» του κυρίαρχου
κοινωνικοπολιτικού συστήματος.