Διακήρυξη του 6ου διεθνούς συνεδρίου του Intervoice - "Οδ[υσσ]εύοντας με τις Σειρήνες: Παλεύοντας προς την ανάρρωση σε καιρούς κρίσης" - Δίκτυο "Ακούγοντας Φωνές"

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

 

«Άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε»

                                                                                    Γιάννης Ρίτσος

 

Θεσσαλονίκη , 10-12 Οκτωβρίου 2014

 

Συναντηθήκαμε στη Θεσσαλονίκη επειδή οι ζωές μας έχουν αξία. Οι φωνές μας έχουν αξία και αποκτούν νόημα όταν συναντάνε άλλες φωνές. Διεκδικούμε και δημιουργούμε ένα χώρο ασφάλειας για την αξιοπρέπεια και την ποιότητα της ζωής μας μαζί με τους άλλους και όχι ενάντια στους άλλους. Θεωρούμε τους εαυτούς μας κομμάτι ενός ζωντανού κινήματος αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού που έρχεται ως απάντηση στη μονομέρεια των βιολογικών προσεγγίσεων. Είμαστε, λοιπόν, ένα κίνημα πολιτικό αλλά και πολυπολιτισμικό. Η εμπειρία των φωνών δεν είναι προσωπική αλλά συλλογική υπόθεση: αφορά συγγενείς, φίλους, επαγγελματίες, την κοινωνία ολόκληρη.

Ζούμε σε έναν κόσμο που όλα αλλάζουν και η επισφάλεια απλώνεται σε όλο το φάσμα της ζωής μας.

Ειδικότερα για την Ελλάδα, σε μια εποχή πλήρους κατάρρευσης των δημόσιων υπηρεσιών ψυχικής υγείας, έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία η ενδυνάμωση και η συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερόμενων σε όλα τα επίπεδα διεκδίκησης δικαιωμάτων, διαμόρφωσης πολιτικών και λήψης αποφάσεων. 

Διεκδικούμε:

·         Τη διασφάλιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στο χώρο της ψυχικής υγείας.

·         Την υιοθέτηση προσεγγίσεων που εστιάζουν στις εμπειρίες και στο νόημά τους

·         Την κατάργηση στιγματιστικών και αντιεπιστημονικών όρων, όπως η σχιζοφρένεια

·         Έναν λόγο απλό και βιωματικό που θα περιγράφει τις εμπειρίες μας χωρίς ταμπέλες και διαγνώσεις

·         Την απομυθοποίηση της παντοδυναμίας των ψυχοφαρμάκων

·         Την ενημέρωση για εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης των εμπειριών μας

·         Τη δυνατότητα επιλογής της φροντίδας, υποστήριξης και θεραπείας που ενδέχεται να χρειαστούμε

·         Τη διασύνδεσή μας με άλλα κοινωνικά κινήματα.

·         Ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας για τον αυτοκαθορισμό των ζωών μας

            Περπατάμε μαζί στην κρίση, αναζητούμε κοινούς δρόμους ανάρρωσης σε μια Οδύσσεια που το προσωπικό γίνεται συλλογικό και το συλλογικό προσωπικό

Επίσης στο u tube έχουν μπορείτε να αναζητήσετε  σχεδόν όλες τις ομιλίες από το κανάλι του Intervoice: 

https://www.youtube.com/user/v01ce5000 

Οι περισσότερες βρίσκονται συγκεντρωμένες εδώ:

https://www.youtube.com/user/v01ce5000/videos?sort=dd&view=0&shelf_id=0

 

 

ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΟ «ΥΣΤΑΤΟ ΣΗΜΕΡΑ» ΤΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ «ΠΕΡΑ ΑΠΟ» ΑΥΤΟ

Μετά από λίγο, τον επόμενο χρόνο, συμπληρώνονται 90 χρόνια από τη ίδρυση, το 1925, του πρώτου δημόσιου ψυχιατρείου στην Ελλάδα, που σήμερα ονομάζεται ΨΝΑ. Προϋπήρχαν το ψυχιατρείο της Κέρκυρας, παλιά φυλακή, που κληροδοτήθηκε από τους Εγγλέζους και τα Ιδιωτικού Δικαίου Δρομοκαϊτειο και Αιγινήτειο. 

 

Και είναι ακριβώς στα 90στά γενέθλιά του που έχει προγραμματιστεί το οριστικό κλείσιμό του - κλείσιμο ως κατάργηση. Αντιμετωπίζουν πολλοί με αγωνία, έως και τρόμο, τις διαδοχικές εξαγγελίες, με την ταυτόχρονη προχειρότητα και τον αλλοπρόσαλλο και θνησιγενή χαρακτήρα των εκάστοτε προετοιμασιών που εξαγγέλλονται, για το βιαστικό κλείσιμο. Και πολύ λίγη, έως ανύπαρκτη, είναι η προσοχή στον «καθημερινό θάνατο» του ψυχιατρείου, στην καθημερινή τραγωδία του, στην αδυναμία του πια να λειτουργήσει ακόμα και ως ολοπαγές ίδρυμα (total institution, που είναι, και παραμένει, από τη φύση του), στην προϊούσα αποδόμηση των όποιων κατακτήσεων (ή, έστω, εξωραϊσμών) υπήρξαν τα τελευταία χρόνια, σε μια εκ των έσω κατάρρευση, ή ενδόρρηξη (implosion).

Την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου απεργούμε και κατεβαίνουμε στο δρόμο!

Την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου απεργούμε και κατεβαίνουμε στο δρόμο επειδή αν δεν αγωνιστούμε όλοι εμείς: οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι μικροεπαγγελματίες, οι φοιτητές και οι μαθητές, όλος ο λαός, η κυβέρνηση και η τρόικα δεν πρόκειται να σταματήσουν την καταστροφή της ζωής μας. Αντίθετα θα συνεχίσουν και θα εντείνουν την επίθεση τους υπηρετώντας πιστά μια χούφτα οικογενειών της άρχουσας τάξης που ελέγχουν την οικονομία, έχουν συσσωρεύσει τεράστια πλούτη και συνεχίζουν να πλουτίζουν εις βάρος των εκατομμυρίων που υποφέρουν.

Ο νέος προϋπολογισμός και τα νέα μέτρα που μαγειρεύονται περιλαμβάνουν τη συνέχιση της άγριας λιτότητας, τη νέα μείωση των μισθών και των συντάξεων, τη συνέχιση της κατεδάφισης της δημόσιας υγείας και παιδείας, τη συνέχιση της φοροληστείας των λαϊκών στρωμάτων, την περαιτέρω κατεδάφιση των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, την απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και νέες απολύσεις στο δημόσιο.

Για να ανατραπεί η σημερινή κατάσταση είναι απαραίτητη η ανασυγκρότηση και η αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Προϋπόθεση για αυτό είναι να βγουν όλα τα αναγκαία συμπεράσματα για τις αιτίες που εμπόδισαν το εργατικό κίνημα να πετύχει νίκες κατά τη διάρκεια των μεγάλων εργατικών – λαϊκών αγώνων της διετίας 2010-2012.

Ένα από τα πιο κεντρικά συμπεράσματα είναι ότι οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, όπως και των περισσότερων Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, ποτέ δεν θέλησαν να οδηγήσουν το κίνημα στη νίκη ούτε και να ανατρέψουν τις κυβερνητικές πολιτικές και τις κυβερνήσεις που τις εφάρμοζαν. Οι 24ωρες γενικές απεργίες, χωρίς προετοιμασία, χωρίς σχέδιο κλιμάκωσης, χωρίς πολιτική προοπτική και χωρίς να συνδέονται με ένα εναλλακτικό οικονομικό-πολιτικό σχέδιο απέναντι στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, αποδείχτηκαν τουφεκιές στον αέρα. Λειτούργησαν σαν βαλβίδες εκτόνωσης του κινήματος κι όχι σαν μέσα για τις απαιτούμενες ανατροπές. Γι’ αυτό πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα μέσα στα συνδικάτα και να αναδειχτούν νέες μαχητικές ηγεσίες.

Σε αυτή την κατεύθυνση απαιτείται η συνεργασία όλων των μαχητικών δυνάμεων της Αριστεράς αλλά και πρωτοβουλίες από τα κάτω, από τους πρωτοπόρους αγωνιστές. Επιπλέον, πρέπει να σπάσει ο σεκταρισμός και ο κατακερματισμός που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της σημερινής Αριστεράς. Την ίδια στιγμή απαιτείται από την Αριστερά ένα πολιτικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση, που να διασφαλίζει ότι την κρίση θα πληρώσουν αυτοί που ευθύνονται γι’ αυτήν, δηλαδή οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι, κι όχι τα εργατικά και λαϊκά στρώματα.

Η επικείμενη κυβερνητική αλλαγή και η ανάληψη της διακυβέρνησης από το ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δώσει ανάσα στα λαϊκά στρώματα και να αναπτερώσει το ηθικό του κινήματος. Αν δεν συνοδευτεί όμως από την εφαρμογή ριζοσπαστικών – σοσιαλιστικών πολιτικών σύγκρουσης με την άρχουσα τάξη της Ελλάδας και της Ευρώπης δεν θα δώσει λύση στην ανθρωπιστική κρίση που βιώνει ο λαός μας. Σε αυτή την κατεύθυνση η ανάπτυξη μαχητικών και μαζικών εργατικών – λαϊκών κινητοποιήσεων και η συσπείρωση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς που παλεύουν για ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα θα αποδειχτούν καθοριστικής σημασίας.

Με βάση τα παραπάνω καλούμε τους εργαζόμενους και το λαό να πάρουν μαζικά μέρος στην γενική απεργία της 27ης Νοέμβρη και ταυτόχρονα να οργανωθούν – συνδικαλιστικά και πολιτικά – και να παλέψουν για την εφαρμογή των αναγκαίων ριζοσπαστικών και σοσιαλιστικών μέτρων σαν τον μόνο τρόπο για να κερδίσουμε τη ζωή που δικαιούμαστε.

Άρθρο του Νίκου Κανελλή, δημοτικού συμβούλου Δήμου Βόλου με τους Δρόμους Συνεργασίας Αλληλεγγύης και Ανατροπής και μέλους της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Οργάνωσης 'Ξεκίνημα'

Γκάιτνερ: «Θα συντρίψουμε τους Έλληνες» φώναζαν οι Ευρωπαίοι

Του Χάρη Σαββίδη από http://www.xekinima.org
 

«Θα τους συντρίψουμε!» φώναζαν εκνευρισμένοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες για τους Έλληνες στην Σύνοδο του G-7[1] τον Φεβρουάριο του 2010, στον Καναδά.
 

Ήταν η περίοδος που είχε αποκαλυφθεί το εύρος της απόκλισης στα δημοσιονομικά μεγέθη που παρουσίαζε η Ελλάδα, με την πραγματικότητα. Τα spreads είχαν ήδη πάρει την ανηφόρα και η τότε ελληνική κυβέρνηση ζητιάνευε για αλληλεγγύη στο Φόρουμ του Νταβός και στα ευρωπαϊκά όργανα. 

Οι λεπτομέρειες ήρθαν στο φως της δημοσιότητας από σημειώσεις των υπαγορεύσεων του Τίμοθι Γκάιτνερ σε συνεργάτες του, οι οποίοι στη συνέχεια έγραψαν το βιβλίο που αφηγείται την ιστορία των πρώτων χρόνων της κρίσης από τη σκοπιά του τότε υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες φέρονται άκρως εκνευρισμένοι με την Ελλάδα, έτοιμοι να «δώσουν μάθημα» σε αυτούς που «είπαν ψέματα», είναι «άσωτοι» και «απαίσιοι». 

Ο ίδιος ο Γκάιτνερ υποστηρίζει ότι τους παρακολουθούσε να «τροφοδοτούν μια πυρκαγιά, που ήταν στα πρώτα στάδια και υπήρχαν πολλά ξερόκλαδα τριγύρω». 

Κάτι που φαίνεται ότι διέφυγε πλήρως στον Έλληνα πρωθυπουργό. Ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του αγνόησαν την ύπαρξη αυτών των «ξερόκλαδων» και τη δυνατότητα μετάδοσης της «πυρκαγιάς» από την Ελλάδα στα άλλα κράτη της περιφέρειας της Ευρωζώνης. Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών δεν ήταν βέβαια τότε ο μόνος που αντιλαμβανόταν το ενδεχόμενο μετάδοσης. Αυτό που τους επόμενους μήνες και χρόνια έγινε ορατό σε όλους, οδήγησε στο Μνημόνιο την Πορτογαλία και την Ιρλανδία και απειλούσε να διαλύσει την Ευρωζώνη το 2012, αναγκάζοντας τον Μάριο Ντράγκι να δεσμευτεί ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα «πράξει ότι χρειαστεί» για να σώσει την Ευρωζώνη. 

Πρόκειται για μία ακόμα τρανή απόδειξη ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορούσε τότε να πει «όχι», αν ήταν διατεθειμένη να συγκρουστεί. Προτίμησε να εκτελέσει κατά γράμμα τις εντολές που έδωσαν χειροπόδαρα την Ελλάδα στο άρμα των δανειστών και του Μνημονίου. Γιατί τελικά οι Ευρωπαίοι ηγέτες εκείνον που επιχείρησαν να συντρίψουν ήταν συνολικά τον ελληνικό λαό – όχι τις κυβερνήσεις που τους είπαν ψέματα και με τις οποίες συνεργάστηκαν επί χρόνια. 

Παρέμβαση Προέδρου Κέντρου Πρόληψης "ΦΑΕΘΩΝ" στη συνέντευξη τύπου μας: "Ζορισμένος και καταπιεσμένος, δεν υπογράφω τίποτα"

Β. ΑΥΓΟΥΛΑΣ- ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΠΙΕΣΕΙΣ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ

«Ως νέος ενεργός πολίτης, έχοντας γεννηθεί τυφλός και μεγαλωμένος μες στους αγώνες του αναπηρικού κινήματος, έμαθα πώς είναι παροχές που θεσμοθετούνται και εκταμιεύονται για όσους τις έχουν ανάγκη, να μη φτάνουν ολοκληρωμένες στα χέρια των δικαιούχων. Αναλαμβάνοντας Πρόεδρος του Κέντρου Πρόληψης «Φαέθων» διαπίστωσα να συμβαίνει το ίδιο, αφού ο Ο.Κα.Να. εισέπραττε τόσα χρόνια τα χρήματα από το Υπουργείο Υγείας για λογαριασμό των Κέντρων Πρόληψης και στο δικό μας κέντρο μόνο χρωστά 250.000 ευρώ από το 2006».

Έτσι ξεκίνησε ο κ. Βαγγέλης Αυγουλάς την παρέμβαση του την Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014 κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου για την παρουσίαση των δράσεων των Κέντρων Πρόληψης των Εξαρτήσεων στην Αττική και το ίδιο λαύρος συνέχισε: «Σπουδάζοντας δικηγόρος έμαθα ότι «σύμβαση» σημαίνει συνυπογραφή μίας συμφωνίας συνεργασίας. Τώρα ο Ο.Κα.Να. μας στέλνει μια τροποποίηση της μεταξύ μας ισχύουσας προγραμματικής σύμβασης, δε μας καλεί σε διαβούλευση και μας ενημερώνει ότι με τη μονομερή πρόταση τροποποίησης δεν αναγνωρίζει την πρότερη ισχύουσα μεταξύ μας σύμβαση, η οποία δεν έχει καν λήξει! Εγώ στην ηλικία των 26 ετών που είμαι σήμερα, έχω να πω μόνο ότι ζορισμένος και καταπιεσμένος, δεν υπογράφω τίποτα»!

Ο κ. Αυγουλάς καταχειροκροτήθηκε ενώ το Προεδρείο του Σωματείου Εργαζομένων του εξέφρασε τη στήριξη των μελών του πανελλαδικά!

Τα Κέντρα πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας λειτουργούν από το 1994. Έχουν τη μορφή αστικών μη κερδοσκοπικών εταιρειών, με μέλη-εταίρους Περιφέρειες, Δήμους και τοπικούς συλλογικούς φορείς, όπως συλλόγους γονέων και εκπαιδευτικών, ιατρικούς και δικηγορικούς συλλόγους κ.α. Σήμερα λειτουργούν 74 Κέντρα Πρόληψης στην Επικράτεια εκ των οποίων τα 20 στην Περιφέρεια Αττικής. Είναι εγκεκριμένοι οργανισμοί για την υλοποίηση προγραμμάτων πρόληψης (ν. 4139/2013). Επιχορηγούνται κατά 50% από το Υπουργείο Εσωτερικών με πόρους των Κ.Α.Π. της αυτοδιοίκησης και κατά 50% από το Υπουργείο Υγείας. Καθένα εποπτεύεται διοικητικά από το Διοικητικό Συμβούλιό του και επιστημονικά από τον ΟΚΑΝΑ.

Τα Κέντρα Πρόληψης επιδιώκουν την ενδυνάμωση του ανθρώπου στις σχέσεις του με τους άλλους, μέσα από τη συνειδητοποίηση και μείωση των παραγόντων που οδηγούν στην εξάρτηση από νόμιμες και παράνομες ουσίες, καθώς και σε άλλες εξαρτητικές στάσεις και συμπεριφορές (τζόγος, διαδίκτυο, φαγητό κ.ά.) Εξ αιτίας της εστίασης σε θεμελιώδεις ψυχοκοινωνικούς παράγοντες, αλλά και της όξυνσης της κρίσης, τα τελευταία χρόνια υλοποιούνται ολοένα περισσότερες παρεμβάσεις σε ζητήματα επιθετικότητας, βίας, οικογενειακών δυσκολιών, διαζυγίων, πένθους κ.ά.

Τμήμα Εφήβων Νέων 18 Άνω: "Οι Εικόνες Μιας Αλήθειας - Το Κολάζ στην Ψυχοθεραπευτική Διαδικασία"

 

 

Μέσα στην παραίτηση απέναντι σ’ αυτό που συμβαίνει γύρω μας και στην ατροφία της επικοινωνίας και των πνευματικών ενδιαφερόντων, η Ομάδα Κολάζ του Κέντρου Ημέρας Εφήβων Νέων βρήκε ένα κοινό τόπο δημιουργικότητας και παιχνιδιού για να αφυπνίσει την σκέψη και να ξεκλειδώσει τον ψυχικό της κόσμο.

Σε μια εποχή που όλα μοιάζουν να πέφτουν «κομμάτια», πήραμε τα «όπλα» τέχνης μας –τα ψαλίδια μας– και κομματιάσαμε εκατοντάδες εικόνες, αποδομήσαμε πάμπολλες αναμνήσεις, συναισθήματα, αποσπάσματα της ιστορίας των θεραπευομένων για να τις μεταμορφώσουμε, να τις αναγεννήσουμε και να τις συνθέσουμε σε ένα ψυχονοηματικό κάδρο τέχνης αρμονικό και ενιαίο, το οποίο μπορεί να φωτίσει με μια καινούργια συνείδηση το άτομο και το περιβάλλον του.

Η ψυχοθεραπεία στο κλινικό πλαίσιο προσπαθεί να αποκαταστήσει το διάλογο του έφηβου με τον εαυτό του και τους άλλους και να προσφέρει την συναισθηματική «κατοικία» όπου ο νέος θα ακούσει, θα ακουστεί και θα αλλάξει. Η τέχνη είναι για εμάς ο διαμεσολαβητής αυτής της αλλαγής και έχει πάντα απώτερο στόχο να παραχθεί ένα αποτέλεσμα γλώσσας και ακριβέστερα, ομιλίας εκεί που αυτή λείπει. Έτσι το τελικό έργο κολάζ θα φέρει μια αλήθεια. Γιατί η εικόνα, ακόμη κι όταν δεν γίνεται κατανοητή, αποκαλύπτει, πάντα την αλήθεια αναζητεί...

Ο Renoir είπε κάποτε ότι το ουσιώδες σε ένα πίνακα είναι αυτό που δεν μπορείς να εξηγήσεις.

Ούτε μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία μπορεί να εξηγήσει κανείς.

Η έκθεση των έργων αυτών αποσκοπεί στο να νιώσει κανείς μια κάποια αλήθεια του ψυχισμού των νέων από την ουσία στο ουσιώδες, από την στασιμότητα της χρήσης στην αλλαγή, στο όραμα, στην ίδια την ζωή.

Το Τμήμα Εφήβων Νέων ιδρύθηκε το 1993 από τη Θεραπευτική Ομάδα της Μονάδας Απεξάρτησης (18ΑΝΩ) του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής ως ανταπόκριση στην έκκληση βοήθειας νεαρών εξαρτημένων ατόμων και των γονέων τους ώστε να απαλλαγούν από την ταλαιπωρία που επέφερε η κατάχρηση ουσιών στην ζωή τους. Απευθύνεται σε έφηβους και νέους έως 22 ετών, σε γονείς καθώς και σε ανθρώπους του περιβάλλοντός τους. Στελεχώνεται από διεπιστημονική ομάδα (ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, δραματοθεραπευτές, ειδικούς θεραπευτές και άλλες ειδικότητες) με κλινική εμπειρία στον τομέα της απεξάρτησης και ειδικά καταρτισμένους στα ψυχικά ζητήματα της εφηβικής/νεανικής ηλικίας. Παρέχει ένα θεραπευτικό πρόγραμμα εξωτερικής παρακολούθησης στους νέους με στόχο την κατανόηση των αιτιών της εμπλοκής τους στην χρήση-κατάχρηση ουσιών και ένα συμβουλευτικό ρόλο στους γονείς. Η θεραπευτική διαδικασία είναι εξατομικευμένη, προϋποθέτει την εθελοντική συμμετοχή των έφηβων νέων και έχει ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα. Αποσκοπεί στη διαμόρφωση μιας απόφασης για σταθερή αποχή από την χρήση ουσιών και στην αναδιοργάνωση της ψυχικής ζωής. Η θεραπεία εκτυλίσσεται μέσα από, ατομικές και ομαδικές συνεδρίες, εργαστήρια τέχνης, δραματοθεραπεία, δραστηριότητες φυσικής αγωγής και κινήσεις πολιτιστικού ενδιαφέροντος.

Το Τμήμα Εφήβων επιπλέον παρέχει: εκπαίδευση σε σπουδαστές ανθρωπιστικών επιστημών, πρόληψη στο γενικό πληθυσμό, επιστημονική δραστηριότητα, τηλεφωνική υπηρεσία πληροφόρησης και παραπομπής (210-3617089).

Εγκαίνια: Παρασκευή, 21 Νοεμβρίου 2014 @ 19:00
Διάρκεια: 21/11/2014 – 23/11/2014
Ώρες Λειτουργίας: Παρ 17:30 – 21:00 | Σαβ, Κυρ 11:00 – 14:30

• Μελάνυθρος | Χώρος Τέχνης
• Ζάππα 4, 11635 Καλλιμάρμαρο | QR
• Τ +30 2103636904
• F +30 2106236976
• info@melanithros.gr
•  
•  

Μια σύμπτωση,ένα παράπονο και λίγη ψυχανάλυση

Του Κώστα Βαξεβάνη, http://www.koutipandoras.gr

Μια σύμπτωση ψάχνει το παράπονο για να βγει. Η σύμπτωση ήταν το αποτέλεσμα της δράσης δύο διαδυκτιακών φίλων. Του Πιτσιρίκου και της Niemandsrose. Και αφού μου μένει λίγος χρόνος, μια που σήμερα δεν έγινε μια από τις πολλές μου δίκες λόγω στάσης των δικηγόρων, είπα να γράψω για αυτή τη σύμπτωση.

Έγραψε λοιπόν ο φίλος @pitsirikos ένα άρθρο με τίτλο: «Πώς να εξοντώσετε έναν κανονικό δημοσιογράφο» ( δείτε το εδώ http://goo.gl/gLDKbH ) στο οποίο αναφέρεται σε μένα και την προσπάθεια που γίνεται να εξοντωθώ μέσα από μηνύσεις και αγωγές. Τον ευχαριστώ πολύ για όσα έγραψε. Πάντα με φέρνουν σε δύσκολη θέση τα καλά λόγια για μένα αν και μερικές φορές ανησυχώ γιατί πλέον μόνο σε μνημόσυνα τα ακούς. Θέλω να πιστεύω πως είμαι ακόμη ζωντανός.

Λίγες ώρες μετά,η @Niemandsrose  μου έστειλε ένα μήνυμα στο twitter με το οποίο με καλούσε να υπογράψω ένα κείμενο το οποίο διακινούν 75 άνθρωποι. Είναι μια διαμαρτυρία γιατί ο Γιώργος Κουρής απειλεί να κάνει αγωγή τον Ανδρέα Πετρουλάκη για ένα κείμενο που έγραψε. Η καλή μου φίλη καλούσε εμένα,με 40 μηνύσεις και αγωγές (όχι απειλές για αγωγές αλλά αγωγές) να υπογράψω ένα κείμενο συμπαράστασης στον Πετρουλάκη. Δεν το έχω διαβάσει αλλά δηλώνω εκ των προτέρων πως το υπογράφω. Γίνεται μια προσπάθεια να ποινικοποιηθεί η δημοσιογραφία, να διωχθεί η άποψη όπως τις μαύρες δεκαετίες του 50 και του 60, να φιμωθούν όσοι ανησυχούν και διατυπώνουν δυό λέξεις στο διαδύκτιο. Το υπογράφω ό,τι και να έχει γράψει ο Πετρουλάκης,γιατί υπερασπίζομαι και θα συνεχίσω να το κάνω, το δικαίωμα των ανθρώπων να διατυπώνουν την άποψή τους και να κρίνονται γι αυτό από την κοινωνία όχι από τα δικαστήρια. Η αντίληψή μου αυτή δεν σχετίζεται με το τι λέει ο καθένας,με το αν διαφωνώ ή συμφωνώ μαζί του,αλλά με το βαθύ δημοκρατικό δικαίωμα,με τον ουσιαστικό πολιτισμό που αποτελεί αυτό το δικαίωμα, να το κάνει.

Αλλά υπάρχει το παράπονο που διατύπωσα στη φίλη Niemandsrose. Η φίμωση του Τύπου, η προσπάθεια ποινικοποίησης της γνώμης δεν εκφράζεται τόσο από την πρόθεση να γίνει αγωγή κατά του Ανδρέα Πετρουλάκη, αλλά από την πραγματικότητα να γίνονται κάθε μέρα μηνύσεις και αγωγές εναντίον δημοσιογράφων που κάνουν τη δουλειά τους. Τι είναι αυτό που κινητοποιεί κάποιους εξαιτίας της πρόθεσης αλλά όχι εξαιτίας της πραγματικότητας;

Όπως σωστά γράφει ο Πιτσιρίκος, έχω γύρω στις 40 μηνύσεις και αγωγές. Δεν έβρισα κανένα,δεν συκοφάντησα κανένα,ό,τι γράφω είναι δεμένο με στοιχεία και έγγραφα. Στις δίκες που γίνονται αθωώνομαι. Με έσυραν στα δικαστήρια για τη λίστα Λαγκάρντ και όταν αθωώθηκα άσκησαν έφεση στην απόφαση. Ούτε έμπορος ναρκωτικών να ήμουνα. Σκοπός τους δεν είναι να με καταδικάσουν. Σκοπός είναι να με εξοντώσουν. Σαράντα αγωγές σημαίνουν έξοδα 80.000 ευρώ, δεκάδες αναβολές, εργατοώρες στα δικαστήρια, απόσπαση απ τη δουλειά. Φιλοδοξούν πως όλα αυτά θα δημιουργήσουν την απαιτούμενη κούραση η οποία θα με κάνει πιο μαλακό και στρογγυλό για να μην τρέχω κάθε μέρα στα δικαστήρια.

Στην Ευελπίδων ο κουλουράς κάθε μέρα με κερνάει κουλούρι,αρνείται να το πληρώσω γιατί «είμαι ένα παιδί που το ταλαιπωρούν» (γι αυτό το «παιδί» που λέει τον ευχαριστώ πιο πολύ απ ό,τι για το κουλούρι) και οι δικηγόροι στα δικαστήρια μου απευθύνονται σαν να είμαι ένας απ αυτούς. Οι νομικές μου γνώσεις πλέον δεν περιορίζονται σε όσα έμαθα ως δημοσιογράφος, αλλά επεκτείνονται και σε όσα αναγκάζομαι να μάθω για να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου. 

Σε μια συζήτηση προχθές, ένας φίλος μου είπε «γιατί δε τα λες αυτά στον κόσμο, να τα μάθει, να μπορεί να σε υποστηρίξει». Σκέφτηκα αυτό που μου είπε και τρόμαξα. Τρόμαξα γιατί διαπίστωσα πως παρότι η άποψή μου είναι πως πρέπει να λέω στον κόσμο όσα συμβαίνουν γιατί αυτός είναι η μόνη προστασία μου, παρουσίασα όπως διαπιστώνω μια υποχώρηση σε αυτή την πρακτική. Δεν τα έλεγα πια όλα στον κόσμο και δεν ζητούσα τη βοήθειά του όσο έπρεπε. Είχαν καταφέρει να με αυτολογοκρίνουν. Είχαν σπείρει για μένα όλα τα επιχειρήματα περί γραφικού,γκρινιάρη,επιθετικού με τέτοια ένταση και έκταση που κατάφεραν να με κάνουν να φοβάμαι μήπως και επιβεβαιώσω αυτή την άδικη εικόνα.

Και εδώ θα μου επιτρέψετε λίγο ψυχανάλυση. Αρκετά χρόνια τώρα υπερασπίζομαι μια δημοσιογραφία που είναι ξένη στη χώρα. Έχω ξαναγράψει πως δεν υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία. Η αντικειμενικότητα είναι το μέτρο της ευπρέπειας του υποκειμενισμού μας. Αλλά υπάρχει έγκυρη,αξιοπρεπής και ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Δεν είναι κακό να διατυπώνεις άποψη στη δημοσιογραφία. Αν δεν το κάνει ο δημοσιογράφος που είναι μέσα στα πράγματα ποιός θα το κάνει; Κακό είναι η άποψη που εκφράζεις να είναι αποτέλεσμα εξαγοράς και χειραγώγησης. Πέρα από την άποψη η δημοσιογραφία είναι τα στοιχεία που παραθέτει.

Στα περισσότερα από όσα γράφω, παραθέτω άποψη. Δεν μπορώ να είμαι αποστειρωμένος δημοσιογράφος που καταντά τροχονόμος δηλώσεων από τις οποίες πολλές είναι πληρωμένες. Στην έρευνα όμως και το ρεπορταζ υπάρχουν στοιχεία και αποδείξεις. Δεν μπόρεσε κανένας από τους επικριτές μου ως σήμερα,να αποδείξει πως ένα από τα δημοσιευμένα στοιχεία δεν ισχύει.

Τα τρία τελευταία χρόνια, μετά την έκδοση του HOT DOC,μαζί με την δημοσιογραφική ομάδα, βρεθήκαμε σε μια δίνη που ούτε τη δημιουργήσαμε, ούτε μπορούσαμε να τη φανταστούμε. Όσο η κρίση βάθαινε, τόσο η αποκάλυψη της αλήθειας για την κρίση και τα σκάνδαλα, γινόταν η μια όχθη του ποταμού στην οποία έπρεπε να περπατήσει ο κόσμος. Ο τρόπος και η ειλικρίνεια με την οποία πορευτήκαμε, δημιούργησε γύρω μας ένα ρεύμα και μια υποστήριξη που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Δημιούργησε όμως και εχθρούς.Η μια ομάδα των εχθρών ήταν αυτοί των οποίων θίγαμε τα συμφέροντα. Οι τραπεζίτες, επιχειρηματίες,πολιτικοί, ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς, ο Βγενόπουλος και πολλοί άλλοι. Μερικές δεκάδες από αυτούς έχουν βρεθεί μπροστά στον εισαγγελέα εξαιτίας των δημοσιευμάτων μας.

Η δεύτερη ομάδα εχθρών ήταν οι υποτακτικοί. Αυτοί που έπρεπε να υπηρετήσουν τα αφεντικά τους και τον διεφθαρμενο εαυτό τους. Πώς να παραδεχθούν πως υπάρχει ανυποχώρητη και τίμια δημοσιογραφία όταν οι ίδιοι ήταν άτιμοι και δικαιολογούσαν τις ατιμίες τους με τη φράση «έτσι είναι τα πράγματα»; Πώς να παραδεχθούν πως τα πράγματα είναι και αλλιώς αρκεί εσύ να είσαι αλλιώς;

Η τρίτη ομάδα ήταν των αφελών και των φθονερών. Δεν νομίζω πως μπορώ να το περιγράψω καλύτερα από τον Αλμπερ Καμύ ο οποίος έγραψε « μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σε αυτό που σε συνθλίβει» . Οι άνθρωποι μερικές φορές κάνουν τους φυσικούς τους συμμάχους εχθρούς,γιατί για κάποια ανεξήγητο λόγο συγκρίνουν τα πάντα με τον εαυτό τους και θέλοντας να τον επιβεβαιώσουν βρίσκουν τους άλλους πάντα χαμηλότερους.

Σε αυτή την τρίτη κατηγορία το σύστημα επένδυσε αρκετά. Όταν κατάλαβε πως η μετωπική σύγκρουση μαζί μας δεν έχει αποτέλεσμα, απευθύνθηκε στα ανθρώπινα ένστικτα. Οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να ακούσουν τα χειρότερα για άλλους ανθρώπους και να τα αναπαράξουν με τη βεβαιότητα γεγονότος. 

Όταν ξεκίνησε το HOT DOC, ακούγαμε από παντού διάφορα ονόματα πως ήταν πιθανοί χρηματοδότες μας. Κανένας δεν ήθελε να πιστέψει πως μια ομάδα 10 ανθρώπων ξεκίνησε με 5000 κεφάλαιο (όσο το κόστος του μισού χαρτιού) και έκανε περιοδικό. Όταν για κάποιο από τα πρόσωπα αυτά υπήρχε δημοσίευμα του HOT DOC που αφορούσε σκάνδαλό του, τότε οι διακινητές προχωρούσαν στο επόμενο όνομα χωρίς ντροπή. Και όταν τους τέλειωσαν τα πρόσωπα, άρχισε να φημολογείται «πως αφού δεν μπορεί να βρεθεί συγκεκριμένο πρόσωπο τότε η εξάρτηση είναι αόρατη,άρα από ισχυρά κέντρα». Είνα σαν το ανέκδοτο όπου οι έλληνες σε ένα συνέδριο για την τεχνολογία υποστήριξαν πως οι αρχαίοι έλληνες είχαν βρει την κινητή τηλεφωνία γιατί στις ανασκαφές που γίνονται τόσα χρόνια, δεν βρέθηκαν καλώδια άρα ήταν γνώστες της κινητής. Με όλα αυτά γελούσαμε κατά καιρούς, αλλά κάποια στιγμή κατάντησαν κουραστικά.

Στη συνέχεια προσπάθησαν να μας συκοφαντήσουν. Εμφάνισαν αποδείξεις πως υπήρχε χρηματοδότηση από την ΕΥΠ. Λίγο αργότερα προσπάθησαν να με σκοτώσουν. Υποσχέθηκα πως θα τους βρω. Με πεισμα και λίγο τύχη τους βρήκαμε. Ασκήθηκαν διώξεις εναντίον τους. Τα ΜΜΕ δεν είπαν λέξη. Έξι άτομα διώκονταν για απόπειρα εναντίον δημοσιογράφου,αλλά ήταν σαν να μην υπήρχε. Ακόμα προσπαθώ να εξηγήσω σε ξένους συναδέλφους που με ρωτάνε πώς είναι δυνατόν να αποσιωπάται ένα τέτοιο θέμα. Ακόμη και εγω μερικές φορές αναρωτιέμαι αν έχει πέσει τόσο πολύ η αξιοπρέπεια των συναδέλφων μου ή εγώ είμαι ο παράξενος. Ακόμη και αυτό προσπάθησαν να το γυρίσουν εναντίον μου με ψιθυρολογία: «έλα μωρέ τώρα παραμύθια» ή «είναι εμμονικός ο τύπος». Λέξη δεν έγραψαν και όταν κέρδισα δύο διεθνή δημοσιογραφικά βραβεία,τα μεγαλύτερα ίσως στον κόσμο.

Τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά, θέλω να ρωτήσω τη φίλη μου Niemandsrose, αν είναι σημαντικότερο γεγονός η απειλή αγωγής, από τη πραγματικότητα που περιγράφω. Ή αν είναι πιο σοβαρό γεγονός η απόπειρα εναντίον κάποιου δημοσιογράφου από το κάψιμο των γραφείων της Athens Voice. Μετά ας απαντήσει γιατί κάποιοι συνάδελφοι, έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες και προσωπική ατζέντα «Δημοκρατίας».

Κατάφεραν πάντως σε ένα βαθμό να μας κουράσουν με όλα αυτά. Είχαμε 500 μέτωπα. Έπρεπε να τρέξουμε παντού. Στον τομέα της έρευνας, στην οχύρωση από επιθέσεις, στα δικαστήρια. Ο κόσμος δεν είναι υποχρεωμένος να τα ξέρει όλα αυτά. Ούτε να αναρωτιέται πώς τα βγάζουμε πέρα. Θεωρώ όμως πως πρέπει να έχει τα κότσια όταν πηγαίνει στο περίπτερο, να σηκώνει τη σαβούρα από νεοlifestyle περιοδικά και DVD, για να πάρει ένα HOT DOC. Και δεν το κάνει όσο πρέπει. Όταν το HOT DOC πουλάει 15.000 φύλλα αλλά το περιοδικό για τα Ωροσκόπια 50.000, κάποιο πρόβλημα υπάρχει στην κοινωνία και δεν έχει κανένα νόημα να χαιδεύουμε αυτιά.

Στις επιθέσεις που δεχόμαστε αυτά τα χρόνια, υπάρχει μια ακόμη κατηγορία που δεν μπορείς να της χρεώσεις δόλο ή πολιτική αντιπαλότητα. Είναι οι αντίπαλοι της ίδιας όχθης. Άνθρωποι που είτε από ιδεοληψία είτε από γνήσια πίστη, θεωρούν πως κατέχουν το Γκράαλ της ορθής κρίσης. Απονέμουν στον εαυτό τους το ρόλο της πεφωτισμένης πρωτοπορείας και στη συνέχεια με αυτή την αξιωματική απονομή κρίνουν τους πάντες. Υπήρξε μια περίοδος, που την απόφασή μας να γνωστοποιούμε στον κόσμο τι συμβαίνει γιατί αυτή ήταν η μοναδική μας ασφάλεια, αυτοί οι άνθρωποι την χαρακτήριζαν «αυτοαναφορικότητα». Δεν το έλεγαν στις παρέες, το έγραφαν στο διαδίκτυο αποδίδοντας έτσι πάλι αξιωματικά στον εαυτό τους τη σεμνότητα αφού αυτός που κατηγορούσαν ήταν «αυτοαναφορικός». Ούτε στιγμή δεν αναρωτήθηκαν μήπως οι ίδιοι ήταν μέτριοι και η μετριότητά τους δεν θα άντεχε σε καμιά κρίση ή δημοσιότητα. Ούτε στιγμή δεν διέκριναν στον εαυτό τους «αυτοαναφορικότητα» αφού οι ίδιοι έμπαιναν στο επίκεντρο και πετύχαιναν αναφορές στο πρόσωπό τους όχι με δράση, αλλά με κανιβαλισμό.

Κάποια στιγμή σε μια δημόσια παρουσίαση, συνάδελφος είπε μπροστά μου πως καλό θα ήταν να είμαι λιγότερο αυτοαναφορικός. Του απάντησα πως του εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ στη ζωή του να γίνει «αυτοαναφορικός» γιατί δεν υπάρχει κανένα θεσμικό μέσο για να προστατευτεί.

Η τελευταία μόδα είναι η προσπάθεια να εμφανιστεί η στοιχειοθετημένη ερευνητική δημοσιογραφία που κάνουμε ως Τριανταφυλλοπουλισμός. Ακόμη και στο δικό μας site, κάποιοι εκμεταλλευόμενοι το γεγονός πως αφήνουμε ακόμη και τα υβριστικά απέναντι σε μας σχόλια, προσπαθούν να ταυτίσουν την μάχη με τη διαφθορά  με τον Μακισμό. Δηλαδή να την αποκόψουν απ την ηθική της διάσταση και της αποδώσουν προθέσεις και σκοπιμότητες. Μια «ευαίσθητη» ιδεολογικά άποψη μάλιστα συμπληρώνει πως η χώρα δεν χρειάζεται αποκάλυψη σκανδάλων αλλά διαφορετική πολιτική. Όσοι από αυτούς εκφράζουν την άποψη αυτή χωρίς κακή πρόθεση, αγνοούν τη διαλεκτική σχέση που έχει η καθημερινότητα με τον τρόπο που συνειδητοποιείται ο πολίτης. Η μάχη ενάντια στη διαφθορά πρέπει να έχει αποδείξεις και να παράγει πολιτική αντί να διαλογίζεται και να ομφαλοσκοπεί ιδεολογικά σα να πρόκειται να υπάρξουν αυτοματισμοί στη διαδικασία γνώσης και συνειδητοποίησης. Σε αυτούς τους φίλους προτείνω να μην διαβάζουν εμένα αλλά Μαρξ. Αρκεί να τον καταλάβουν κιόλας.

Η ψυχανάλυση μπορεί να γεμίσει σελίδες ολόκληρες. Λέω να σταματήσω εδώ. Θέλω να ευχαριστήσω τον Πιτσιρίκο για όσα έγραψε και τη Niemandsrose που με αφέλεια και δημοκρατική ευαισθησία μου ζήτησε να υπογράψω το κείμενο. Η σύμπτωση που δημιούργησε η παρέμβαση των δύο, με έκανε να σκεφτώ πράγματα και κυρίως μετά από καιρό να τα γράψω για όλους εσάς που τα διαβάζετε. Θα παραμείνω ανυποχώρητος και πεισματάρης. Όσα συμβαίνουν ή όσα φοβόμαστε θα τα μαθαίνετε εσείς. Τις επόμενες μέρες θα καλέσουμε τον ξένο Τύπο να τον ενημερώσουμε για το πρωτοφανές που συμβαίνει στη χώρα, να διώκονται δημοσιογράφοι από πολιτικά πρόσωπα τα οποία δεν απαντούν καν σε όσα αποκαλύπτονται γι αυτά. Ή μήπως είναι αυτοναφορικότητα;

παλαιότερα άρθρα του HOT DOC για την Ψυχική Υγεία:
http://psi-action.blogspot.gr/2014/11/hot-doc.html 
και
http://psi-action.blogspot.gr/2013/06/hot-doc.html

 

Το BBC αποκαλύπτει την ντροπή: Τίποτε δεν άλλαξε από το 2010 στο ανατριχιαστικό ΚΕΠΕΠ Λεχαινών!

Οι φωτογραφίες από μόνες τους είναι ικανές να σοκάρουν. Πολύ περισσότερο, όμως, οι διηγήσεις και η δημοσιογραφική εξιστόρηση μιας σκληρής και απάνθρωπης καθημερινότητας. Παιδιά με ειδικές ανάγκες, στα Λεχαινά, είναι κλεισμένα σε κλουβιά, λες και είναι αγρίμια.

Όλα αυτά αναδεικνύονται από το σκληρό ρεπορτάζ του BBC στο Κέντρο Περίθαλψης Παιδιών με Ειδικές Ανάγκες στα Λεχαινά. Εκεί όπου παιδιά με νοητική υστέρηση περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σε χώρους και κρεβάτια περιορισμένα με ξύλινες διαχωριστικές μπάρες. Ο τίτλος του ρεπορτάζ είναι άκρως δηλωτικός, καθώς κάνει λόγο για παιδιά με αναπηρίες που είναι «κλειδωμένα σε κλουβιά». Αναφέρεται ότι συχνά στην Ελλάδα οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες στιγματίζονται και μπορεί να πασχίζουν για να λάβουν την υποστήριξη που χρειάζονται.

Όσον αφορά το συγκεκριμένο κέντρο στα Λεχαινά, σημειώνεται ότι το προσωπικό λέει πως θέλει να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης για τα παιδιά, αλλά δεν υπάρχουν επαρκείς οικονομικοί πόροι. Τονίζεται ότι έξι μέλη προσωπικού φροντίζουν περισσότερα από 65 παιδιά με ειδικές ανάγκες. Οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης στο συγκεκριμένο κέντρο, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του BBC World Service, είδαν το φως της δημοσιότητας προ πενταετίας, όταν μια ομάδα Ευρωπαίων αποφοίτων πέρασαν αρκετούς μήνες στο ίδρυμα ως εθελοντές.

Μία εξ αυτών, ψυχολόγος από την Πορτογαλία, δηλώνει ότι είχε σοκαριστεί την πρώτη ημέρα. «Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα είχαμε τέτοια κατάσταση σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, αλλά μου προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη ότι το προσωπικό συμπεριφερόταν σαν να ήταν κάτι συνηθισμένο», λέει η Καταρίνα Νέβες. Οι εκθέσεις των εθελοντών προκάλεσαν το 2010 μία καταδικαστική έκθεση από τον Συνήγορο του Πολίτη, στην οποία, όπως τονίζει το BBC, γινόταν αναφορά -μεταξύ άλλων- και σε αρκετούς θανάτους λόγω ελλιπούς επίβλεψης.

Όπως αναφέρεται, μετά από αυτά τα περιστατικά η διοίκηση του κέντρου περίθαλψης αποφάσισε ότι ήταν αδύνατη η προστασία των παιδιών λόγω του ελλιπούς προσωπικού. Ως λύση προκρίθηκε η κατασκευή αυτών των ξύλινων «κλουβιών». Ωστόσο, η έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη είχε χαρακτηρίσει τα κλουβιά και κάθε πρακτική μακροχρόνιου περιορισμού των παιδιών «ξεκάθαρα παράνομη» πρακτική, «σε απευθείας αντιδιαστολή με την υποχρέωση σεβασμού και προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Η έκθεση καλούσε την κυβέρνηση να προβεί άμεσα σε βήματα διόρθωσης της κατάστασης, ωστόσο το ρεπορτάζ του BBC καταδεικνύει ότι οι αλλαγές ήταν μόνο επιφανειακές. Αναφέρεται ενδεικτικά ότι κάποιες από τις ξύλινες μπάρες έχουν βαφτεί και ότι έχει δημιουργηθεί μία περιοχή με παιχνίδια, αλλά και εκεί ακόμα δεν υπάρχει κάποιος να μιλά με τα παιδιά, τα οποία «κάθονται μόνα στο δωμάτιο πάνω σε πλαστικά χαλάκια και κουνιούνται μπρος-πίσω χαζεύοντας τους τοίχους, ενώ ένας υπάλληλος παρακολουθεί από την πόρτα». Παράλληλα, είναι μόνο ένας νοσηλευτής και ένας βοηθός ανά όροφο, με ευθύνη για πάνω από 20 παιδιά, ενώ δεν υπάρχει και μόνιμος γιατρός στο κέντρο.

Τις νύχτες, δε, όπως μαρτυρά νοσηλεύτρια που δεν δίνει το όνομά της, συχνά υπάρχει ένας νοσηλευτής με τρεις βοηθούς για πάνω από 60 ασθενείς. «Αν προέκυπταν ιατρικά προβλήματα με τα παιδιά, δεν υπήρχε κανείς για να ζητήσω βοήθεια εκτός από τον Θεό», δηλώνει χαρακτηριστικά. Η ίδια θεωρεί τα ξύλινα διαχωριστικά αναγκαία: «Αγωνιστήκαμε για να έχουμε αυτά τα εγκλωβισμένα κρεβάτια για να δίνουμε στα παιδιά περισσότερη ελευθερία. Πριν από αυτό ήταν μονίμως δεμένα χειροπόδαρα στα κρεβάτια τους». Προσθέτει ότι πλέον τα παιδιά έχουν συνηθίσει τις ξύλινες μπάρες και τους αρέσουν.

Ο εθελοντής στο κέντρο γιατρός Γιώργος Γώτης λέει ότι θεωρεί το κέντρο περίθαλψης ένα από τα καλύτερα ιδρύματα για παιδιά με ειδικές ανάγκες όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Εξηγεί ότι τα ακριβά κρεβάτια με τα ειδικά κλουβιά κατασκευάστηκαν για να προφυλάσσουν τα παιδιά από αυτοτραυματισμούς, με το αποτέλεσμα να είναι ικανοποιητικό.

Η νέα διευθύντρια του κέντρου Τζίνα Τσουκαλά, που δεν έχει πληρωθεί εδώ και έναν χρόνο, λέει ότι δεν μπορεί να υποβάλει παραίτηση λόγω της υποχρέωσης που αισθάνεται έναντι των παιδιών που διαμένουν εκεί. «Προφανώς δεν θα έπρεπε να έχουμε κλουβιά, αλλά είναι αδύνατο για εμάς να τα καταφέρουμε χωρίς αυτά με τόσο λίγο προσωπικό. Κάποιοι από τους ενοίκους έχουν 

αυτοκαταστροφικές τάσεις ή μπλέκουν σε καβγάδες και έτσι με συμβουλή γιατρού πρέπει να χρησιμοποιούμε αυτά τα ξύλινα διαχωριστικά. Αλλά τα παιδιά, παρ' όλα αυτά, είναι ελεύθερα να επικοινωνούν και σε κάποιο βαθμό να αλληλεπιδρούν», δηλώνει η κα Τσουκαλά. Σημειώνεται ότι περισσότερα από τα 2/3 των παιδιών που μένουν στο κέντρο περίθαλψης έχουν εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους.

Πάντως, εκπρόσωπος διεθνούς οργανισμού για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανθρώπων με νοητική αναπηρία (MDAC) τονίζει στο BBC ότι τα κλουβιά δεν προορίζονται για την προστασία των παιδιών, αλλά του προσωπικού. «Βασίζονται σε ένα μοντέλο φροντίδας που έχει να κάνει με εξαναγκασμό, περιορισμό και πιο εύκολη διαχείριση των ατόμων με αναπηρία, όχι με τη μεταχείρισή τους ως ανθρώπινα όντα με δικαιώματα», λέει ο Στίβεν Άλεν. Προσθέτει ότι ο εγκλεισμός σε ένα κλουβί δημιουργεί ψυχολογικά και ενδεχομένως σωματικά προβλήματα.

Ο οργανισμός MDAC λέει ότι οι μόνες άλλες χώρες που χρησιμοποιούν παρόμοια κλουβιά είναι η Τσεχία και η Ρουμανία. Την ίδια ώρα το ρεπορτάζ του BBC World Service αναφέρεται σε ένα σύγχρονο κέντρο για ανθρώπους με αναπηρία στην Ηλεία, το οποίο όμως είναι άδειο διότι το ελληνικό κράτος δε διαθέτει τα χρήματα για την πρόσληψη προσωπικού.

Η αρμόδια Γενική Γραμματέας στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Έφη Μπέκου, δηλώνει στο BBC ότι υπάρχουν σχέδια βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης στο ίδρυμα των Λεχαινών και σε άλλα παρόμοια κέντρα περίθαλψης ανά την Ελλάδα. Αναφέρει δε ότι τα όρια προσλήψεων στο δημόσιο που έχουν επιβληθεί στο πλαίσιο της συμφωνίας με τους διεθνείς πιστωτές της χώρας, σημαίνουν ότι θα ήταν αδύνατη η πρόσληψη επαρκούς αριθμού προσωπικού για το κέντρο περίθαλψης στα Λεχαινά".

πηγή  iefimerida.gr

σχετικά άρθρα:

Παπακώστα: Αναρμόδιο το Υπουργείο Υγείας για τα κλουβιά στα Λεχαινά

http://www.enikos.gr/politics/277821,Papakwsta:_Anarmodio_to_Ypoyrgeio_Ygeias.html 

The disabled children locked up in cages

http://www.bbc.com/news/magazine-30038753

Παλαιότερο άρθρο για την παιδική κακοποίηση στα ιδρύματα
http://psi-action.blogspot.gr/2009/05/blog-post.html

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ "ΑΙΓΙΝΗΤΕΙΟ" - "ΑΡΕΤΑΙΕΙΟ": Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών εισηγείται περικοπές

 

Αποδοχή των περικοπών στην Υγεία, της έλλειψης προσωπικού και της επιχειρηματικής λειτουργίας των νοσοκομείων ζητά η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών από τις εφορίες των Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων «Αιγινήτειο» και «Αρεταίειο».

Με έγγραφό του ο πρύτανης, Θ. Φορτσάκης, εκ μέρους της Συγκλήτου, αναφέρεται στην «οικονομική δυσπραγία» «του Πανεπιστημίου και της χώρας γενικότερα» και ζητά «οργανωτικές και διοικητικές αλλαγές» για την «αποδοτική λειτουργία» και τη «διατήρηση της αυτοδυναμίας τους». Για «την επίτευξη των σκοπών αυτών», «είναι απαραίτητη η αλληλοκάλυψη γειτονικών υπηρεσιών με κοινό αντικείμενο, δεδομένης της αφυπηρέτησης πολλών μελών διοικητικού, νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού».

Η Σύγκλητος ευθυγραμμίζεται με την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ για απαλλαγή του κράτους από τη χρηματοδότηση των δημόσιων υπηρεσιών Υγείας, όπως αποτυπώθηκε και στον πρόσφατο νόμο για την αυτοχρηματοδότηση των νοσοκομείων. Νοσοκομεία «αυτοδύναμα» και «αυτοτελή» σημαίνει σταθερά ελάχιστο προσωπικό, εξαντλητική δουλειά, κλειστά κρεβάτια, υποβαθμισμένες υπηρεσίες και πληρωμές για τους ασθενείς.

Στα δυο πανεπιστημιακά νοσοκομεία το κενό στις οργανικές θέσεις είναι μεγαλύτερο της τάξης του 40% καθώς, σύμφωνα με στοιχεία των εφοριών, «την τελευταία δεκαετία δεν έχουν διοριστεί εργαζόμενοι στις θέσεις των αφυπηρετησάντων». «Είναι ενδεικτικό και χαρακτηριστικό το γεγονός ότι υπάρχουν εργαζόμενοι στη Νοσηλευτική, Τεχνική και Γενικών Καθηκόντων εργασία, οι οποίοι για τις ανάγκες της υπηρεσίας εργάζονται αντί για 5 ημέρες, 6 ή 7» και «η υπηρεσία οφείλει δεδουλευμένα ρεπό που αντιστοιχούν σε δεκάδες ημέρες, έως και εκατό. Παρεμφερή φαινόμενα θα μπορούσαν να αναφερθούν και στις άλλες ομάδες εργαζομένων».

«Τα κενά "καλύπτονται" με εντατικοποίηση της δουλειάς μας. Τον τελευταίο καιρό στο Αρεταίειο δεν λειτουργούν δυο κλινικές λόγω έλλειψης προσωπικού, καθώς οι θέσεις "καλύπτονταν" με νοσηλευτές που είχε "χορηγήσει" η Εθνική Τράπεζα!», σημειώνει η Επιτροπή Αγώνα του ΠΑΜΕ σε «Αιγινήτειο» - «Αρεταίειο».

Τέλος, η Σύγκλητος ζητά από τις Διοικήσεις και τους Συλλόγους των εργαζομένων «να δείξουν προσαρμοστική δυνατότητα, ώστε να μην αναγκαστούμε να αποδεχτούμε λύσεις που θα διακυβεύσουν την αυτοτέλεια των Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων».

«Η Σύγκλητος μας λέει αυτά είναι τα δεδομένα: Θα είστε χωρίς προσωπικό, η δουλειά θα είναι εξαντλητική από το ένα νοσοκομείο στο άλλο. Μας ζητά να συναινέσουμε στο νοσοκομείο που θα ψάχνει να βρει τρόπους χρηματοδότησης, με κλινικές κλειστές που λείπουν από τους ασθενείς. Πώς θα επιτευχθεί η αυτοχρηματοδότηση και η αυτοτέλεια; 

Μήπως με συμφωνίες με επιχειρηματικούς ομίλους για έρευνες, με ΣΔΙΤ και με κακοπληρωμένους εργαζόμενους και επιστήμονες χωρίς σταθερή δουλειά; Εμείς παλεύουμε μαζί με τους ασθενείς για νοσοκομεία ανοιχτά στο λαό χωρίς να πληρώνει, με προσωπικό μόνιμο με σταθερή εργασία, με αξιοπρεπείς συνθήκες και μισθούς», τονίζει η Επιτροπή Αγώνα του ΠΑΜΕ.

Πηγή: 902.GR

Τι ήταν τελικά η Χούντα;

αναδημοσίευση από http://www.antinazizone.gr

Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δημοσιεύουμε παλαιότερο άρθρο του Antinazi Zone για το καθεστώς της Χούντας. 

Tου Πάρη Μακρίδη

Η 39η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου πλησιάζει και, ειδικά φέτος, αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Από τη μια, η πλήρης απαξίωση του αστικού-κοινοβουλευτικού πολιτικού σκηνικού οδηγεί μερικούς, ελαφρά τη καρδία και χωρίς συγκεκριμένη γνώση, να λένε «μια χούντα μας χρειάζεται».

Από την άλλη, η άνοδος της Χρυσής Αυγής και της εθνικιστικής της προπαγάνδας, η οποία σε μεγάλο βαθμό αποτελεί αποθέωση της επταετίας, μας φέρνει αντιμέτωπους με την ανάγκη να δούμε τι ακριβώς ήταν το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου.

Η οικονομική «προκοπή» στη Χούντα

Σε προεκλογική συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στα Μέγαρα στις 7 Ιούνη, ο Μιχαλολιάκος περήφανα ανέφερε ότι «ο τόπος είδε προκοπή μόνο επί Γεωργίου Παπαδόπουλου και 21ης Απριλίου»[1].

Η συμπάθεια της νεοναζιστικής συμμορίας για το στρατιωτικό καθεστώς δεν είναι κρυφή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα ψηφοδέλτιά της για τις εκλογές της 6ης Μάη ανακοινώθηκαν στις 21 Απρίλη. Το Σεπτέμβρη του 1984 ο Νίκος Μιχαλολιάκος διορίστηκε από τον ίδιο τον Παπαδόπουλο ως επικεφαλής της νεολαίας της ΕΠΕΝ, από την οποία αποχώρησε επτά μήνες μετά κατηγορώντας το κόμμα του δικτάτορα ως… φιλοαμερικάνικο, φιλοϊσραηλινό και όχι αρκετά ναζιστικό[2]!

Ας δούμε όμως τα φοβερά «επιτεύγματα» της περιόδου των Συνταγματαρχών. Είναι αλήθεια ότι την περίοδο 1967-1973 οι αριθμοί ως ένα βαθμό ευημερούσαν: η οικονομία γνώρισε σημαντική ανάπτυξη, η οποία κυμάνθηκε στο 5,7% και πάνω και σε κάποιες χρονιές έφτασε και το 11,6%, η ανεργία μειώθηκε από το 4,4% στο 2% και το ΑΕΠ της χώρας υπερδιπλασιάστηκε[3]. Βέβαια ανάπτυξη, με την έννοια των θετικών ρυθμών, είχαμε και τη δεκαετία του ’90 και του 2000 μέχρι την κρίση του 2008. Και η Κίνα έχει και έχει τεράστιους ρυθμούς ανάπτυξης αλλά οι εργαζόμενοι δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες και με μισθούς πείνας. Η ανάπτυξη στον καπιταλισμό είναι ανάπτυξη για το κεφάλαιο. Οι αριθμοί μπορεί να ευημερούν αλλά αυτό δεν μεταφράζεται και σε βελτίωση στο βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων. «Σκαλίζοντας» την ανάπτυξη αυτή λοιπόν, βλέπουμε την πραγματικότητα, η οποία επιδεινώθηκε από τη διεθνή οικονομική κρίση των αρχών της δεκαετίας του 1970. Μια πραγματικότητα όξυνσης των ταξικών ανισοτήτων και τεράστιας κερδοφορίας για τους καπιταλιστές!

Η εμπειρία ψυχολόγων από τα 5μηνα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ

 

Το παρόν κείμενο είναι αποτέλεσμα μιας συζήτησης που αναπτύχθηκε μεταξύ ψυχολόγων οι οποίοι εργάστηκαν κατά τα προηγούμενα έτη στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ. Λόγος για να γραφτεί ήταν η ανάγκη να καταθέσουμε την εμπειρία μας και να μοιραστούμε την εικόνα που εμείς είδαμε μέσα από τα προγράμματα αυτά, ως η ελάχιστη κίνηση που μπορούμε να κάνουμε για να εναντιωθούμε στα όσα συμβαίνουν εις βάρος μας. Αφορμή, στάθηκαν οι εξαγγελίες για τις νέες “θέσεις εργασίας” που έρχονται πάλι μέσω ΟΑΕΔ και η προοπτική που αυτές σκιαγραφούν για όλους όσους ζούμε και εργαζόμαστε σε αυτόν τον τόπο.

Τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας ή αλλιώς 5μηνα του ΟΑΕΔ, ισοδυναμούν με ένα -όχι και τόσο νέο εργασιακό καθεστώς (βλ τα προγενέστερα stage) στο πλαίσιο του οποίου προσλαμβάνονται άνεργοι για να εργαστούν σε διάφορες υπηρεσίες και οργανισμούς για 5 μήνες. Οι άνεργοι μπορεί να είναι πτυχιούχοι οποιασδήποτε ειδικότητας ή απόφοιτοι υποχρεωτικής εκπαίδευσης και δεν υπόκεινται σε κάποιο ηλικιακό όριο, αρκεί να είναι άνω των 18. Επομένως, είναι προγράμματα που απευθύνονται σε όλους και όχι μόνο στους νέους ή στους νεοεισερχόμενους στον εργασιακό στίβο. Οι ψυχολόγοι που συμμετείχαν στα προγράμματα αυτά απορροφήθηκαν από δήμους, σχολεία Α’ βάθμιας και Β’ βάθμιας εκπαίδευσης, διευθύνσεις υγείας, παιδικούς σταθμούς, ΚΑΠΗ κ.α.

Όταν το κυβερνητικό "καράβι" βουλιάζει την ψυχική μας υγεία: Από το στίγμα της Λέρου στο σήμερα

Η Ελλάδα στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης και της κατάρρευσης του "Ψυχαργώς". Η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση που έμεινε στα χαρτιά, αφήνοντας μετέωρους ασθενείς, κλειστά δημόσια νοσοκομεία και νοσηλευτικό προσωπικό χωρίς ενημέρωση. Η Επιστημονική Διευθύντρια της Ε.Κ.Ψ.&Ψ.Υ αναλύει το "γκρίζο" μέλλον της ψυχικής μας υγείας.

  

«Κοινωνική βόμβα» που είναι έτοιμη να εκραγεί. Έτος αφοπλισμού, το 2015. Τότε λήγει η εθνική μας δέσμευση απέναντι στην Ε.Ε. για τη μετάβαση της Ελλάδας στην εποχή της αποασυλοποίησης, στην εποχή του οριστικού λουκέτου του συνόλου των ψυχιατρικών μονάδων, του ακούσιου εγκλεισμού και της αποκλειστικής φροντίδας ασθενών σε δομές εντός του κοινωνικού ιστού. Τριάντα όμως χρόνια μετά την πρώτη συζήτηση για την προσπάθεια ουσιαστικής Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στη χώρα μας – στα πρότυπα και άλλων κρατών – μελών της ευρωζώνης – και το κυβερνητικό έργο παραμένει ακόμη ασαφές. Το φιλόδοξο πρόγραμμα «Ψυχαργώς» κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα, εκατοντάδες τρόφιμοι «φλερτάρουν» με τον κοινωνικό αποκλεισμό και το ιατρικό/νοσηλευτικό προσωπικό παραμένει μετέωρο και χωρίς προοπτική απορρόφησης σε νέες δομές ψυχικής υγείας.

Πόσα ψυχιατρεία έχουν ήδη κατεβάσει ρολά και πόσα ακόμη αναμένεται να πάρουν τον ίδιο δρόμο; Ποιες οι κυβερνητικές προβλέψεις για τη μεταφορά των ψυχικά ασθενών; Και τελικά, πόσα καθοριστικά βήματα μένουν ακόμη μέχρι να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμα «Ψυχαργώς», πριν η χώρα μας αναγκαστεί να επιστρέψει (ως ποινή μη συμμόρφωσης) περίπου 1,5 δις ευρώ στα κοινοτικά ταμεία;

Τη στιγμή που η χώρα μας «βουλιάζει» στην «κρίση της απόγνωσης» και οι αριθμοί «ουρλιάζουν» σε βοήθεια, με την κατανάλωση αντικαταθλιπτικών να μετατρέπεται σε  δεύτερη φύση μας (αύξηση 40% την τελευταία 4ετία), τις απόπειρες αυτοκτονίας να χτυπούν την πόρτα του διπλανού μας (αύξηση 185% τα τελευταία χρόνια) και τις περισσότερο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (νέοι, άνεργοι, φτωχοί και άτομα με ειδικές ανάγκες) να έχουν χτυπηθεί από τον «σύγχρονο ιό» της κατάθλιψης, το NEWS 247 ήρθε σε επαφή με την Ψυχίατρο και Επιστημονική Διευθύντρια της Ε.Κ.Ψ.&Ψ.Υ (Εταιρίας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας), Μαρία Λαζαρίδου, προκειμένου να αντιληφθούμε ποια η πραγματική εικόνα στον πολύπαθο και ευάλωτο αυτό τομέα.

Είμαστε ή όχι σε καλό δρόμο; Η απάντηση ξεκάθαρη και αποστομωτική: «Τρεις δεκαετίες έχουν περάσει από την ουσιαστική έναρξη μιας σοβαρής Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης, η οποία μάλιστα τοποθετείται χρονολογικά στο 1984, έτος παγκόσμιας κατακραυγής για τις απάνθρωπες συνθήκες νοσηλείας στο Ψυχιατρείο της Λέρου και ακόμη και σήμερα, βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Καμία ουσιαστική προσπάθεια δεν έχει καταβληθεί για την πλήρη αναδιάρθρωση και την ανθρώπινη αντιμετώπιση των ψυχικά ασθενών ως ισότιμων πολιτών της κοινωνίας μας».