Οι μετανάστες και τα μικρόβια (ή οι μετανάστες ως μικρόβια)

αναδημοσίευση από το RedNotebook 

Όταν εβραίοι που πάσχουν από αυτά τα νοσήματα αντιμετωπίζονται από μη εβραίους γιατρούς- γιατρούς που ταυτόχρονα θεραπεύουν αρρώστους και άλλων φυλών- υπάρχει κίνδυνος να μεταδοθούν ασθένειες από τον εβραϊκό στον μη εβραϊκό πληθυσμό   

Του Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλλη

Οι πρόσφατες δηλώσεις του αξιότιμου ΥΠΡΟΠΟ κ. Χρυσοχοϊδη περί μεταναστών ως φορέων επικίνδυνων μεταδοτικών ασθενειών, οι οποίοι, για το συνολικό καλό, οφείλουν να απομονωθούν σε κατάλληλους χώρους, μας έκανε να θυμηθούμε, άθελά μας, κάποια περιστατικά ενός (πόσο;) μακρινού παρελθόντος. Χωρίς ούτε μια στιγμή να σκεφτούμε ότι θα μπορούσε να υπάρχει οποιαδήποτε αναλογία του τότε με το σήμερα, «απλώς παραθέτουμε», εδώ, ένα μικρό απόσπασμα μιας ιστορικής μελέτης.

«[…] Στις περιοχές που κατείχε ο γερμανικός στρατός, οι ναζιστικές ιατρικές αρχές χρησιμοποίησαν το πρόσχημα του κινδύνου από ασθένειες για να δικαιολογήσουν μια σειρά από κατασταλτικά μέτρα εναντίον του εβραϊκού πληθυσμού. Όταν στη Βαρσοβία οι ναζί καθιέρωσαν ξεχωριστά τμήματα στο τραμ της πόλης  για τους Γερμανούς, η ελεγχόμενη από τους ναζί Krakauer Zeitung δικαιολόγησε αυτή την απόφαση ως «υγιεινολογική αναγκαιότητα». Όταν οι ναζί απαγόρευσαν στους εβραίους να ταξιδεύουν χωρίς άδεια με τους σιδηροδρόμους στην κατεχόμενη Πολωνία, οι ναζιστικές εφημερίδες ανακοίνωσαν το μέτρο υπό τον τίτλο «Φορείς μικροβίων αποκλείονται από τον σιδηρόδρομο». Μια από τις πιο κτηνώδεις μορφές διωγμού υπό το πρόσχημα της υγιεινής ήταν ο εγκλεισμός των εβραίων στα γκέτο. […] Η ίδρυση του γκέτο του Λοτζ, για παράδειγμα, δικαιολογήθηκε βάσει του ότι ήταν αναγκαίο για την προστασία από τους κινδύνους επιδημικών ασθενειών. Και βέβαια, λίγο μετά τον εγκλεισμό, οι κάτοικοι αυτών των γκέτο όντως άρχισαν να πάσχουν σε υψηλότερα ποσοστά από μεταδοτικές ασθένειες. Αυτές οι εξάρσεις ασθενειών επέτρεπαν στους ναζί φιλοσόφους της ιατρικής να δικαιολογούν τη (συνεχιζόμενη) συγκέντρωση των εβραίων με όρους ιατρικής καραντίνας. Η έννοια της καραντίνας χρησιμοποιήθηκε αποτελεσματικά από τις ναζιστικές αρχές για να θέτουν υπό περιορισμό, να μετάγουν και να εκτοπίζουν άτομα σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Το γκέτο της Βαρσοβίας ωστόσο ήταν το μέρος όπου οι ναζί μπόρεσαν να υλοποιήσουν πληρέστερα τις προφητείες τους περί «εβραϊκής ασθένειας». […]

Οι επιδημίες που ξέσπασαν στο γκέτο της Βαρσοβίας το 1941 και το 1942 πρόσφεραν στις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής την ιατρική αιτιολογία για την απομόνωση και την εξολόθρευση του εβραϊκού πληθυσμού. Στις 29 Οκτωβρίου 1940 η Hamburger Fremdenblatt σημείωνε ότι το 98% του συνόλου των περιπτώσεων τυφοειδούς και κηλιδώδους πυρετού στη Βαρσοβία εντοπιζόταν στο γκέτο. Την άνοιξη του 1940 απαγορεύθηκε στους μη εβραίους γιατρούς να θεραπεύουν εβραίους ασθενείς. Στις 12 Μαρτίου η   Krakauer Zeitung εξηγούσε αυτή την απόφαση ως εξής: «Το διάταγμα αυτό βασίζεται στο γεγονός ότι οι μεταδοτικές νόσοι, ιδίως ο κηλιδώδης και ο τυφοειδής πυρετός, είναι διαδεδομένες ιδιαίτερα ανάμεσα στον εβραϊκό πληθυσμό. Όταν εβραίοι που πάσχουν από αυτά τα νοσήματα αντιμετωπίζονται από μη εβραίους γιατρούς- γιατρούς που ταυτόχρονα θεραπεύουν αρρώστους και άλλων φυλών- υπάρχει κίνδυνος να μεταδοθούν ασθένειες από τον εβραϊκό στον μη εβραϊκό  πληθυσμό».

[R. Proctor, «Η εξόντωση της “ζωής που δεν αξίζει να τη ζει κανείς”», στο Δ. Μακρυνιώτη (επιμέλεια), Τα όρια του σώματος. Διεπιστημονικές προσεγγίσεις, Νήσος, Αθήνα 2004, σ. 399-400.]