'Εχουμε ανάγκη να νικήσουμε!

αναδημοσίευση από https://tomaswong.wordpress.com

«Θα κατεβώ στα ανάκτορα, στη στράτα του Ηρώδη, για να σκοτώσω Γερμανούς και Έλληνες προδότες»*

Πριν λίγο είδα το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου AGORA. Πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά που αποτελεί ένα χρονικό της Ελλάδας της κρίσης και των μνημονίων. Μέσα από το ντοκιμαντέρ θυμήθηκα όλα τα μέτρα που πέρασαν μέχρι σήμερα οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Τα στοιχεία που παραθέτουν οι ερευνητές είναι κόλαφος. Η Ελληνική κοινωνία μετά από 5 χρόνια μνημονίων βιώνει την απόλυτη εξαθλίωση. Η καταστροφή είναι παντού και όποιος κάνει πως δεν την βλέπει αξίζει τη μήνι του λαού.

Μέσα από το ντοκιμαντέρ όμως φάνηκε και κάτι άλλο: πόσο κέρδισαν από την πλήρη φτωχοποίηση των εργαζομένων, οι τράπεζες το κεφάλαιο και τα κάθε λογίς αφεντικά. Τα μνημόνια δεν ήταν σε καμία περίπτωση η λάθος συνταγή. Κάθε άλλο, τα μνημόνια πέτυχαν το στόχο τους στο ακέραιο μεταφέροντας τεράστιο πλούτο από τις τσέπες των φτωχών στους υπεράκτιους λογαριασμούς των πλουσίων και ταυτόχρονα έκαναν και κάτι που τα αφεντικά προσπαθούσαν για χρόνια: διέλυσαν κάθε δημοκρατικό, κοινωνικό και εργασιακό δικαίωμα που με αίμα είχε κατακτηθεί.

Μέσα από το πολύ καλό όμως ντοκιμαντέρ θυμήθηκα και κάτι άλλο: τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της τάξης μας και του λαού ενάντια στα μνημόνια. Μέσα σε 5 χρόνια λιώσαμε αρκετά ζευγάρια παπούτσια στο δρόμο, φάγαμε τόνους δακρυγόνων, παλέψαμε σε εκατοντάδες μικρές και μεγάλες μάχες ενάντια στα σχέδια του κεφαλαίου, του πολιτικού του προσωπικού και των δανειστών. Κάθε λέξη από τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους είναι βουτηγμένη στο αίμα και τον ιδρώτα των χιλιάδων αγωνιστών που όλα αυτά τα χρονιά αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι και κράτησαν και κρατάν την αξιοπρέπεια της τάξης μας καθαρή και αμόλυντη παρά τις ήττες και τα όσα αυτές μας στοίχισαν.

Πάνω σε αυτή τη μαχόμενη αξιοπρέπεια στηρίχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές για να πάρει την κυβέρνηση και αυτή την μαχόμενη αξιοπρέπεια προσπαθεί σήμερα να υποτάξει με το νέο μνημόνιο που φέρνει.

Είναι πλέον καταφανές ακόμα και στους πιο δύσπιστους ότι η λύση απέναντι στην κρίση δεν περνά μέσα από συναινέσεις και συμβιβασμούς. Τα γεγονότα της συνόδου κορυφής της περασμένης Κυριακής δείχνουν ότι το σχέδιο των δανειστών για την Ελλάδα είναι να φτάσουν το πείραμα ως το τέλος. Αυτό που ξεκίνησε σαν λιτότητα, συνεχίστηκε με τη μετατροπή σε αποικία χρέους και σήμερα ολοκληρώνεται με την υλοποίηση των πιο αρρωστημένων σχεδίων. Το όνειρο τους είναι μια χώρα που θα μοιάζει με την Κούβα πριν την επανάσταση: μία χώρα θέρετρο για τους ντόπιους και ξένους πλούσιους όπου θα κάνουν ότι τους καπνίσει και ταυτόχρονα ένα μεσαιωνικό βασανιστήριο για την πλατιά λαϊκή πλειοψηφία που το μόνο της δικαίωμα θα είναι η επιβίωση για να υπηρετεί το χρέος και τα αφεντικά. Κάτω από αυτό το σχέδιο έβαλε την υπογραφή της η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και μετά το πέρασμα αυτού του Ρουβίκωνα δεν υπάρχει επιστροφή. Όταν επιλεγείς να φέρεις σε πέρας το σχέδιο του αντιπάλου τότε ανεξαρτήτως προθέσεων περνάς στο στρατόπεδο του αντιπάλου και γίνεσαι εχθρός.

Σε αυτή τη ανίερη συμμαχία με τον εχθρό μας καλούν τώρα να συναινέσουμε. Με μία μάλιστα τραγική ιστορική αυθάδεια φέρνουν προς ψήφιση το πρώτο προαπαιτούμενο νομοσχέδιο του νέου μνημονίου τη 15η του Ιούλη, τη μέρα που συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα στα Ιουλιανά του 1965. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Όπως κάναμε τόσα χρόνια έτσι και τώρα οφείλουμε στην ιστορία να δώσουμε την απάντηση μας τρίβοντας τους το νέο μνημόνιο στα μούτρα. Αν ψάχνουν συμμάχους δε θα τους βρουν στο δικό μας στρατόπεδο, ας τους ψάξουν στους νέους τους συνοδοιπόρους της εθνικής ενότητας και της ταξικής ειρήνης. Ας αφήσουν ήσυχο και το καθαρό πρόσωπο της Αριστεράς. Δεν μπορούν να το βρωμίσουν γιατί την καθαρότητα του την περιφρούρησαν και την περιφρουρούν οι αγώνες και οι θυσίες των χιλιάδων αγωνιστών που δεν καταδέχθηκαν ποτέ να υπογράψουν ούτε δήλωση μετανοίας ούτε χαρτί συνθηκολόγησης με τον ταξικό εχθρό.

Ήρθε λοιπόν ξανά η στιγμή να σφίξουμε το μαχαίρι στα δόντια και τις γροθιές μας και να βγούμε ξανά στους δρόμους της φωτιάς. Η ιστορία δεν ήταν ποτέ ευγενική με την τάξη μας αλλά κάθε φορά που αποφασίσαμε να την κοιτάξουμε στα μάτια χωρίς ίχνος δισταγμού και φόβου μας υποκλίθηκε. Δεν ξεκινάμε από το μηδέν: κουβαλάμε την παρακαταθήκη των αγώνων του χθες, τα συμπεράσματα από τα λάθη και τις ήττες μας και το πείσμα ότι έχουμε ανάγκη να νικήσουμε! Δεν έχουμε ούτε το περιθώριο ούτε το δικαίωμα να προδώσουμε τους εαυτούς μας και όλους αυτούς που δώσαμε μαζί τη μάχη του ΟΧΙ, όλες αυτές τις συνειδήσεις που διαμορφώθηκαν στην πυρά της σύγκρουσης με τους κάθε λογίς εκβιαστές. Ας παραμερίσουμε την απογοήτευση και ας την κάνουμε ξανά δημιουργική οργή και ταξικό μίσος που θα θεριέψει και θα πνίξει τρόικες μνημόνια και αφεντικά!

*Παράφραση των στοίχων του τραγουδιού «Πότε θα κάνει ξαστεριά»,
όπως το τραγουδούσαν οι διαδηλωτές στη μεγάλη γενική πολιτική απεργία στα Ιουλιανά στις 27/7/1965