Κράτος Καταστολής

12.04.2014

Κράτος Καταστολής

Στο Οχάιο αστυνομικοί πυροβόλησαν 12χρονο που κρατούσε ψεύτικο πιστόλι.

Το παιδί δεν επέζησε…

Αρχές του μήνα 62χρονος στο Περού ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου από αστυνομικούς που έχουν αναλάβει να “εκτελέσουν” την έξωση του από το σπίτι του.

Άραγε την 85χρονη στην Ισπανία θα την ξυλοκοπούσαν το ίδιο αν αρνούνταν την έξωση;

57b37ad5bc3fe7b9e274505d92085be809e5da403daf943bb389d7b0cb1650bb

Την ίδια περίοδο στη Γαλλία οικολόγος ακτιβιστής πέφτει νεκρός από χειροβομβίδα αστυνομικών και ξεσηκώνεται κίνημα διαδηλώσεων και διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

img19695_c64cfb14ba29f60afa15d6e78612c41e

Είναι ο 21χρονος Ρεμί που αντιστάθηκε στην οικολογική καταστροφή του τόπου του, όπως αντιστέκονται οι κάτοικοι στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές.

Στη Βραζιλία βάσει στατιστικών οι νεκροί από πυρά αστυνομικών φτάνουν τους 6 την ημέρα. Στο Φέργκιουσον των ΗΠΑ μέσα στον Αύγουστο, η αγανάκτηση του κόσμου ξεχύθηκε στους δρόμους, καθώς “υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες” αστυνομικός εκτέλεσε εν ψυχρώ 18χρονο, ενώ μια βδομάδα μετά ακολούθησε η εκτέλεση ενός 24χρονου.

Ο Αλέξης. Ο Αλέξης έπεσε νεκρός από σφαίρα “εξοστρακισμένη” αστυνομικού στα Εξάρχεια κι έκτοτε η 6η Δεκέμβρη κάθε χρόνο σε όλη την Ελλάδα για αρκετούς δεν θυμίζει την ονομαστική γιορτή του Νίκου ή της Νικολέτας, αλλά την δολοφονία ενός παιδιού.

Ο Μπερκίν Ελβάν, πήγε να πάρει ψωμί για το σπίτι του. Ο 15χρονος Μπερκίν είχε χτυπηθεί στο κεφάλι από το περίβλημα ενός δακρυγόνου και παρέμενε σε κώμα επί 269 ημέρες πριν καταλήξει. Στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν άλλοι δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από αστυνομική βία. Και ο πρώην υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Τουρκίας, Εγκεμέν Μπαγίς, δεν δίστασε να αναφερθεί στους διαδηλωτές ως “νεκρόφιλους”, ενώ ο Ερντογάν σε μια πλήρως “δημοκρατική” ομιλία αποκάλεσε τρομοκράτη τον 15χρονο Μπερκίν.

Τρομοκράτη χαρακτήρισε το ελληνικό κράτος και τον φίλο του Αλέξη, Νίκο Ρωμανό, στην υπόθεση Βελβεντός. Οι 6 κατηγορούμενοι συνελήφθησαν για ληστεία και συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση “Πυρήνες της φωτιάς”. Μια οργάνωση που εμφανίζεται κι εξαφανίζεται σαν φάντασμα, όποτε κάποιος πρέπει να θεωρηθεί τρομοκράτης για να δικαιολογηθεί η σύλληψή του.

Τελικά, κρίθηκαν αθώοι για την “τρομοκρατική” τους λειτουργία, όμως σήμερα, ο Ρωμανός κάνει απεργία πείνας καθώς στερείται παράνομα την εκπαιδευτική άδεια, για να παρακολουθήσει τα μαθήματα της σχολής στην οποία πέρασε δίνοντας Πανελλήνιες, όντας φυλακισμένος για ληστεία, τρομοκρατία, ή γιατί απλά ήταν μπροστά στην εν ψυχρώ δολοφονία του φίλου του Αλέξη από τον Κορκονέα;

Ο Νταβίντ Μπιφόλκο. Ο 17χρονος Ιταλός που προσπάθησε να ξεφύγει από μπλόκο τροχαίας γιατί επέβαινε σε μηχανάκι τρικάβαλο με φίλους του και ο 24χρονος αστυνομικός τον γάζωσε κυριολεκτικά με σφαίρες.

Τζουλιάνι Κάρλο. Ο 23χρονος νεκρός, στη μεγάλη διαδήλωση στη Γένοβα ενάντια στους G8, από σφαίρα (ξανά εξοστρακισμένη) αστυνομικού και που καθώς κείτονταν αιμόφυρτος στην άσφαλτο και η καρδιά του χτυπούσε ακόμη, ένα Ι.Χ. πέρασε από πάνω του.

Η λίστα των νεκρών είναι μεγάλη και ένα άρθρο δεν αρκεί. Όμως γιατί γινόμαστε μάρτυρες σε δολοφονίες και εγκλήματα της παγκόσμιας καταστολής; Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας πέφτουν νεκροί στο δρόμο από σφαίρα αστυνομικού με τις ευλογίες του κράτους. Πότε τιμωρήθηκαν οι δολοφόνοι των παραπάνω; Αντίθετα αντιμετώπισαν ελαφριές ποινές, επικαλέστηκαν ψυχολογικά προβλήματα – ψυχολογικά προβλήματα έχουμε όλοι, δεν αδειάζουμε όμως όλοι σφαίρες σε παιδιά – και φυσικά είχαν την εύνοια της αστικής δικαιοσύνης που μόνο τυφλή δεν είναι. Σε αντίθετη περίπτωση, αν συλληφθεί κάποιος που δολοφόνησε αστυνομικό, στην καλύτερη θα μετρήσει σπασμένα πλευρά.

Ο Berkin, o David, o Juliani, o Αλέξης, ο 12χρονος στο Οχάιο, παιδιά. Παιδιά. Το εγγόνι σου, το παιδί σου, ο μικρός σου αδερφός, ο ανιψιός που τον θυμάσαι να μπουσουλάει και να ανοίγει τα πρώτα δώρα που του πήρες. Παιδιά όχι τέρατα.

Πέρυσι στις 6 Δεκέμβρη μια γυναίκα περαστική σχολίασε πως είναι γραφικό κάθε χρόνο να γίνονται διαδηλώσεις στη μνήμη του Αλέξη. “Κι αν ήταν ο γιος σου ο Αλέξης τι θα ‘κανες;” Σιωπή και αδιάφορο κούνημα του κεφαλιού.

Αναρωτιέμαι σε αυτό το σημείο τι είναι πιο τρομακτικό. Το ότι οι δυνάμεις καταστολής που υπηρετούν πιστά τις εντολές του κράτους, μπορούν και δεν διστάζουν να δολοφονήσουν ανθρώπους στο δρόμο; Ή η παθητικότητα των ανθρώπων που δεν αντιδρούν και θεωρούν γραφικούς, ουτοπιστές και “κοινωνικά επικίνδυνους” για την ηρεμία της καθώς πρέπει ζωής τους, όσους αντιδρούν και αντιστέκονται;

Στην πρώτη περίπτωση, είναι πλέον ξεκάθαρο πως έχουμε να κάνουμε με πληρωμένους δολοφόνους. Γιατί όταν ο “νονός” της νύχτας προσλάβει τον εκτελεστή για να του “καθαρίσει την πιάτσα” από κάθε ανεπιθύμητο στοιχείο, ώστε να κάνει τη δουλειά του ανενόχλητος, φυσικά και θα τον καλύψει για να μην τιμωρηθεί. Ο εκτελεστής από την άλλη, για να επιλέξει αυτή τη δουλειά, σίγουρα κάτι μυστήριο παίζει μέσα του. Καταπιεσμένα κόμπλεξ και ανασφάλειες που καλλιεργούν υποσυνείδητα μίσος για τους υπόλοιπους ανθρώπους, μεθάνε από την χρήση εξουσίας σε οποιαδήποτε μορφή και βγαίνουν στην επιφάνεια ώστε να ικανοποιηθούν. Ακόμη όμως και όταν τίποτε από αυτά δεν ισχύει, η κτηνώδης μετάλλαξη του νεοεισακτέου στην αστυνομική σχολή, στον έτοιμο να πυροβολήσει και να εκτελέσει ψυχρά έναν άνθρωπο, είναι γρήγορη. Έτσι, το όπλο, το δακρυγόνο, η χειροβομβίδα, το γκλομπ, κάνουν τον ανασφαλή, δυνατό. Και θρηνούμε νεκρούς χωρίς λόγο και αιτία. Το κράτος εξασφαλίζει την τρομοκρατία του κόσμου και την πίστη των υπηρετών του. Τρομοκρατία γιατί μια δολοφονία πάντα σπέρνει φόβο πέρα από αγανάκτηση και οργή. Πίστη γιατί τους εξασφαλίζεται η χρήση εξουσίας χωρίς μέτρο και χωρίς τιμωρία.

Άλλωστε, όπως ορθά έχει διατυπωθεί “το κράτος και η αστυνομία παίζουν κρίσιμο ρόλο στην αναπαραγωγή της κυριαρχίας των οικονομικών ελίτ και των νόμων του κεφαλαίου συμβάλοντας στη σχετική σταθερότητα της κοινωνικής πραγματικότητας”. Και όταν αυτή διασαλεύεται, διαταράσσεται από αγωνιστικές αντιδράσεις – αντιστάσεις ενάντια στο γενικότερο οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού που καταπιέζει τις ζωές μας καθώς αποτυγχάνει ως σύστημα καθημερινά, το κράτος απαντά με όπλο την καταστολή.

-σήμερα στο Μεξικό 11 διαδηλωτές οδηγήθηκαν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας επειδή διαδήλωσαν για την εξαφάνιση των 43 φοιτητών-

Στη δεύτερη περίπτωση, ομολογώ τρομάζω περισσότερο, στην αδιαφορία. Τρομάζω με την αυτοματοποιημένη απάθεια στην οποία μπαίνει κάποιος ως άμυνα, όταν πρόκειται για δολοφονία από κρατικές δυνάμεις καταστολής. Δεν γίνεται να το συζητάμε και να καταλήγουμε στη φράση “και τι να κάνεις;” Δεν γίνεται να περιθωριοποιούμε κοινωνικά αυτούς που αντιδρούν και εξεγείρονται για το νεκρό παιδί – που θα μπορούσε να είναι και το δικό σου παιδί – και έτσι αυτόματα με την απάθεια μας, να αθωώνουμε τον ένοχο. Γιατί περί απενοχοποίησης πρόκειται. Όταν δεν αντιδράς ή σωπαίνεις σε ένα έγκλημα, δεν θεωρείσαι απλά συνένοχος, το απενοχοποιείς στην συνείδηση σου και κατ” επέκτασιν στην συνείδηση του περίγυρού σου. Κι έτσι καταλήγουμε, να χωρίζεται η κοινωνία σε δυο στρατόπεδα. Σε αυτούς που αγανακτούν, εξοργίζονται και αντιδρούν σε ότι επιτίθεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνικά, πολιτικά και πάει λέγοντας, σε ότι καταπατά και περιορίζει την ελευθερία, την αξιοπρέπεια μας, το δικαίωμα στη ζωή την ίδια. Και σε αυτούς που βλέπουν όλα αυτά να εξελίσσονται μέσα από τις οθόνες τους και τα αποδέχονται σιωπηλά. Οι τελευταίοι είναι οι πιο επικίνδυνοι. Πιο επικίνδυνοι και από το αστικό κράτος με τις δυνάμεις καταστολής του. Πιο επικίνδυνοι γιατί με την αποδοχή και αδιαφορία που επιδεικνύουν απέναντι στην ωμή βία, στην εξαθλίωση, οπλίζουν κάθε σκανδάλη που σημαδεύει ένα παιδί και δίνουν τη δύναμη σε κάθε εφαρμοστή αντιλαϊκής πολιτικής να συνεχίζουν ανενόχλητοι το έργο τους. Ακόμη κι αν τους ρωτήσεις αν συμφωνούν με τη δολοφονία του Αλέξη, και σου δώσουν αρνητική απάντηση, ο φόβος τους να αντιδράσουν με κάθε τρόπο που θα προδώσει το βλέμμα τους, αποδεικνύει συνενοχή και επικύρωση.

Αποδοχή και επικύρωση του τέρατος, γιατί πια το έχουν συνηθίσει.