Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΕΠΙ ΑΔΩΝΙΔΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΩΝ ΤΟΥ

ΟΤΑΝ Η ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΤΩΝ ΡΑΝΤΖΩΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΡΑΝΤΖΑ
ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΜΕΤΡΑ ΠΙΟ ΠΕΡΑ… Ο ΔΡΟΜΟΣ

Μια περίπτωση αντιπροσωπευτική της κατάρρευσης του συστήματος ψυχικής υγείας, της βαναυσότητας και της απόρριψης με τις οποίες ο ψυχικά πάσχων, όλο και πιο πολύ, αντιμετωπίζεται από τις θεσμικές εξουσίες που εμπλέκονται στη διαχείριση των πολύπλοκων προβλημάτων του. 

Μια περίπτωση όλο και πιο καθημερινή: 

Πρώτο στάδιο: η αστυνομία. Μια πολυμελής ομάδα αστυνομικών από το ΑΤ Ν. Ηρακλείου εκτελεί (αρχές Μαϊου) μια εισαγγελική παραγγελία για εγκλεισμό ξυλοφορτώνοντας άγρια τον ασθενή (επειδή αυτός, αρνούμενος και ανθιστάμενος στην προσαγωγή του, έφτυσε έναν αστυνομικό και σήκωσε το χέρι του) μέχρι να του βάλει τις χειροπέδες για μεταφορά του στο εφημερεύων νοσοκομείο. Κατά την μεταφορά εκεί (στο πρώτο από τα νοσοκομεία στο οποίο έγινε απόπειρα να εισαχθεί), υπήρξε μια αναμονή ωρών μέσα στο περιπολικό, με τον ασθενή δεμένο με χειροπέδες, μέχρι ν΄ αποφασιστεί αν υπήρχε κρεβάτι για να γίνει δεκτός. Εκνευρισμένος από την χωρίς καμιά πληροφόρηση αναμονή, κλώτσησε (όντας δεμένος με τις χειροπέδες) έναν αστυνομικό που καθόταν δίπλα του, ο οποίος απάντησε γρονθοκοπώντας τον στο πρόσωπο. Τα σημάδια από τον ξυλοδαρμό ήταν ακόμα εμφανή στην περιοχή γύρω από τα μάτια, μια βδομάδα μετά. Γνωρίζοντας το βάναυσο τρόπο με τον οποίο λειτουργούν γενικώς, στη βάση ποιάς κουλτούρας, «εκπαίδευσης» και ποιών οδηγιών, άνωθεν, για την αντιμετώπιση διαδηλωτών, μεταναστών, τοξικοεξαρτημένων, κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων κλπ, τι γνώσεις (δεν) έχουν (και που ούτε κανείς από την θεσμική τους ιεραρχία ενδιαφέρεται, ή θέλει, να έχουν) για το πώς μπορείς και πρέπει να διαχειριστείς την επιθετική συμπεριφορά κάποιου (πόσο μάλλον να μην την παροξύνεις), ιδιαίτερα μάλιστα αν αυτός είναι ψυχικά πάσχων, χωρίς να τον σπάσεις στο ξύλο, ίσως να περιττεύουν τα όποια σχόλια επί του προκειμένου. Απλώς χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι, σ΄ αυτή τη χώρα, οι εισαγγελικές παραγγελίες εξακολουθούν να εκτελούνται μέσω της αστυνομίας, αντί μέσω των υγειονομικών υπηρεσιών, όπως γίνεται σε άλλες χώρες και όπως είναι το δέον.

Δεύτερο στάδιο: η (προσπάθεια για) ψυχιατρική νοσηλεία. Ο ασθενής μεταφέρεται, κατ΄ αρχήν, στο εφημερεύον ψυχιατρικό τμήμα του νοσοκομείου «Αγία Ολγα». Εκεί, όμως, δηλώνεται ότι δεν υπάρχει διαθέσιμη κλίνη, ούτε καν σε ράντζο. Ετσι, ξανά στο περιπολικό για μεταφορά στο, επίσης εφημερεύον την ίδια μέρα, ψυχιατρικό τμήμα του Γενικού Κρατικού Αθηνών («Γεννηματάς»), όπου, όμως, και εδώ δεν υπάρχει ούτε ράντζο διαθέσιμο. Επειδή, ωστόσο, «είναι αργά μέσα στη νύχτα», αποφασίζεται να παραμείνει εδώ (όχι, φυσικά, σε θάλαμο νοσηλείας, αλλά στα «Επείγοντα») μέχρι το πρωί, οπότε και διακομίζεται στο εφημερεύον, την επόμενη μέρα, ψυχιατρικό τμήμα του «Θριασίου». Καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει και ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της διαδοχικής αποπομπής από τις διαδοχικές ψυχιατρικές μονάδες ενός ψυχικά πάσχοντα σε κατάσταση κρίσης, μεταφερόμενο από εδώ εκεί με χειροπέδες….. 

Η εικόνα συμπληρώνεται από τα εξής δυο στοιχεία.

Πρώτον, στο ΨΝΑ (Δαφνί), σε τρεις πρόσφατες, διαδοχικές, εφημερίες, οι
εφημερεύοντες γιατροί ψάχνουν απεγνωσμένα για ράντζα για να νοσηλεύσουν τους νεοσεισερχόμενους…. και δεν υπάρχουν ράντζα. Εχουν χαθεί; Εχουν τελειώσει; Η κατάσταση έχει φτάσει στο σημείο όπου πρέπει ν΄ αγοράσουν (και αγοράζουν) κι΄ άλλα ράντζα…. Αυτό από μόνο του σηματοδοτεί το «σημείο μηδέν» της κατάστασης της ψυχικής υγείας σ΄ αυτή τη χώρα.

Το δεύτερο στοιχείο αφορά στις προετοιμασίες για μεταφορά, όπως-όπως, κλινικών των εναπομεινάντων ψυχιατρείων (που έχει αποφασιστεί να κλείσουν) σε γενικά νοσοκομεία, με όλο και πιο ορατή την πιθανότητα (έως βεβαιότητα), αυτή η μεταφορά, πέραν όλων των άλλων, να σηματοδοτεί και μείωση των κλινών. Σε μια χώρα που ο αριθμός των ψυχιατρικών κλινών (για τα τμήματα εισαγωγών) υπολείπεται κατά πολύ (το λιγότερο κατά 400 ) του αριθμού που απαιτείται για την στοιχειωδώς αξιοπρεπή νοσηλεία και φροντίδα των ψυχικά πασχόντων. 

Ως προς την έκβαση της περιπέτειας του προαναφερόμενου ασθενή, ο επίλογος που δόθηκε, ήταν μέσα από διαδικασίες σε κατεύθυνση διαμετρικά αντίθετη από αυτήν, τις συνέπειες της οποίας είχε υποστεί μέχρι τότε : μετά από λίγες μέρες, ύστερα από συνεννόηση του ιδίου, των θεραπόντων ιατρών και της οικογένειας, μεταφέρθηκε για να συνεχίσει τη νοσηλεία του σε τμήμα του ΨΝΑ όπου λειτουργεί και η θεραπευτική ομάδα που τον στήριζε και τον φρόντιζε για χρόνια, κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει από την αρχή, αν είχαν υπάρξει τα στοιχειώδη, έστω, βήματα για μια ψυχιατρική μεταρρύθμιση σ΄ αυτή τη χώρα (τομεοποίηση κλπ), που ποτέ δεν υπήρξαν….

12/5/2014

Psyspirosi.gr